หรือมีฉันในวันนั้น

“ถามจริงๆ เถอะ ทำไมไม่กลับบ้าน รู้ไหมว่าเป็นผู้หญิงสาวๆ ออกมาอยู่คนเดียวในสังคมเมืองหลวง มันลำบาก อันตรายสารพัดด้าน”
“ฉันทราบค่ะ แต่ฉันก็ไม่คิดกลับไปบ้านเกิดหรอก ที่นั่นก็อันตรายสำหรับฉัน...พี่เขยของฉันเขา...”
“หวังเป็นพระยาเทครัว”
โยธินดักคอเดาและเป็นการเดาที่ถูกเพราะอีกฝ่ายพยักหน้า
“ค่ะ ฉันกลัวเหลือเกิน”
“เอาเถอะ คุณจะอยู่นี่ก่อนไปพลางๆ ก็ได้ ถ้าคุณมีที่ไปดีกว่านี้ค่อยไป”
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณเหลือเกิน ฉันจะไม่ลืมความกรุณาของคุณเลย”
“อย่าทำเสียงเหมือนผมเป็นพ่อพระอะไรเทือกนั้นเลย”
เขาออกตัวแกมหัวเราะ พลอยไพลินยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
“คุณเป็นคนดี...”
“ผมไม่ใช่คนดีนักหรอก พลอยไพลิน...ไม่ใช่ อย่าศรัทธามากนัก เพราะถ้าอยู่กันไปนานๆ แล้วเห็นธาตุแท้ผม คุณจะเสื่อมศรัทธาเสียเปล่าๆ”

พลอยไพลินก็อยากบอกเขาว่าเธอเองก็ไม่ใช่คนดีนัก
เธอเป็นฆาตกร...ฆ่านายอานพี่เขยของเธอเอง
หญิงสาวก้มดูมือตัวเอง มือคู่นี้ที่ฆ่าคนมาแล้ว