ธุรกิจผลาญรัก

เมื่อบริษัทกำลังจะถูกเปลี่ยนมือ "ฉินชีเวย" สาวน้อยนักศึกษาจบใหม่ที่ทำหน้าที่สำคัญคือฝ่ายถ่ายเอกสาร มีเครื่องถ่ายเอกสารห่วยๆ ให้ทะเลาะด้วยทุกวัน วันหนึ่งเธอดันส้มหล่นเก็บท่านประธานคนใหม่ขึ้นมาจากท้องถนน นั่นทำให้สาวน้อยผู้มีเมตตากับทุกคนได้มอบชีวิตใหม่ให้กับชายหนุ่มบ้านเเตกที่เติบโตขึ้นมาอย่างบิดเบี้ยวได้พบกับความอบอุ่น
******************
จุดเริ่มต้น...
“คุณ คุณคะ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า!” สาวน้อยอย่างเธอกำลังขี่จักรยานไฟฟ้าคันโปรด จู่ๆ รถคันหน้าก็แซงกันแล้วปาดหน้าอีกคันจนพลิกคว่ำ เธอพยายามหลบอยู่ข้างทาง เมื่อหายตกใจจึงรีบวิ่งเข้าไปสำรวจภายในรถ พบว่ามีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังขยับตัวอย่างอึดอัด ศีรษะทิ่มอยู่กับพื้น
“เจ็บ...คุณช่วยดึงผมออกไปที”
“คุณอย่าเพิ่งขยับตัว สำรวจดูก่อนว่าแขนขาเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันโทรเรียกรถพยาบาลก่อน” เธอจัดการติดต่อประสานงานกับเจ้าหน้าที่อยู่ครู่หนึ่งก่อนหันมาหาคนเจ็บ
“รีบดึงฉันออกไปที ตัวฉันรู้ตัวว่าบาดเจ็บตรงไหน ไม่โทษเธอหรอกน่า” คนเจ็บเริ่มพาล เธอจึงขอ ความช่วยเหลือจากผู้ชายข้างๆ ให้งัดประตูแล้วค่อยๆ ประคองเขาออกมาวางบนพื้นถนน เมื่อมองไปยังด้านหลังพบว่าการจราจรติดขัดอย่างมากจากเหตุการณ์นี้
“คุณไหวไหมคะ” เธอเริ่มสำรวจเขาอย่างจริงจัง นอกจากหน้าตาหล่อเหลาและอารมณ์ฉุนเฉียวแล้วเขายังมีบาดแผลอีกหลายแห่ง แต่ไม่ลึกมากยังไม่น่าเป็นห่วงในตอนนี้
“เธอให้ฉันนอนที่พื้นแบบนี้จริงๆ เหรอ” ดวงตาเย็นชาคู่นั้นของเขาจ้องเธอเขม็ง บ้าจริง หรือเธอเก็บคุณชายบ้านไหนออกมาจากรถได้กันล่ะนี่
******************
“คุณผ่านช่วงชีวิตแบบนี้มาได้อย่างไร” เธอย้อนถามเขาพร้อมกับซับน้ำตา รู้ตัวอีกทีหญิงสาวตรงหน้าก็แทบเป็นมนุษย์น้ำตาแล้ว ทิชชู่กองใหญ่ตรงหน้าของเธอทำให้เขาปวดใจไม่น้อยเลย
“ฉันขอโทษ เธออย่าร้องไห้เลย” เขาลนลาน
หญิงสาวมองท่าทีร้อนใจของเขาก็อดยิ้มไม่ได้ เขาไม่รู้วิธีการปลอบคน ยิ่งคิดยิ่งสงสาร เด็กดีคนหนึ่งถูกครอบครัวบิดเบี้ยวเลี้ยงดูจนเหลือแค่เกราะน้ำแข็งเปราะบาง หากเทียบกับเธอแล้วเธอสามารถอยู่ได้อย่างเข้มแข็ง แม่ของเธอให้ความรักเต็มที่ พ่อของเธอเสียไปนานมากแล้ว แต่ความทรงจำดีๆ ที่พ่อแม่มีให้ยังคงอยู่ ตอนนี้ครอบครัวใหม่ของแม่ก็ดีต่อเธอ สิ่งดีๆ ที่เธอได้รับหากแบ่งปันให้เขาบ้างก็คงดี
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว อย่าตกใจไปเลย” เธอจับมือของเขา ชายหนุ่มนิ่งไปก่อนบีบมือเธอเบาๆ
“ขอบคุณที่เข้าใจ ฉันปลอบใครไม่เป็นหรอก”
“คุณจะค่อยๆ เรียนรู้ได้เอง ฉันอ่อนแอร้องไห้บ่อย” เธอฉีกยิ้ม เขาทำหน้าขึงขัง
“ใครรังแกเธอฉันไม่เอาไว้แน่!” สีหน้าแววตาดุดันแบบฉบับท่านประธานกลับมาแล้ว