ซูเม่ยบุปผาดอกสุดท้าย

​
ในยามที่สายลมเย็นพัดผ่านหมู่ดอกไม้ที่กำลังผลิบาน หอบเอากลิ่นหอมละมุนโชยคละคลุ้งไปทั่วหุบเขา ริมน้ำตกขนาดใหญ่มีจวนไม้ขนาดเล็กตั้งอยู่โดดเดี่ยว หญิงงามนางหนึ่งนั่งคุกเข่าอยู่ท่ามกลางลมหนาว ในตาของนางเด็ดเดี่ยว 

"  ท่านได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์ ด้วยเถิด"

"ข้าไม่รับศิษย์ กลับไปซะ"เสียงตอบรับของชายที่อยู่ภายในจวน ปฎิเสธคำขอร้องของนางอย่างไม่ใยดี  

"แต่ท่านต้องรับข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ไปจากที่นี้"

ในตาแน่วแน่มองไปที่ประตูไม้ของจวนหลังเล็ก แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดลอดออกมาจากจวนแม้แต่น้อย นางนั่งอยู่เช่นนั้นตั้งแต่ยามเฉินจนถึงยามห้าย ในที่สุดประตูไม้ที่อยู่เบื้องหน้าของนางก็ได้เปิดออก เทพกระบี่ ที่อยู่มาหลายหมื่นปีในหัวของนางคือชายมีอายุ แต่ทว่าเขาผู้นี้กลับยังหนุ่มแน่นและรูปงาม

"ได้!! หากเจ้ายังดื้อดึงเช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไปที่เเห่งหนึ่ง"เทพกระบี่พานางไปที่เขาผนึกมาร เบื้องหน้าคือดาบที่ปักอยู่บนแผ่นหิน ขนาดใหญ่

"หากเจ้าดึงดาบนี้ออกมาได้ข้าจะรับ...."

"ฉึบ!!..ล้อข้าเล่นหรือไม่เหตุใดถึงดึงง่ายเช่นนี้"

"เป็นไปได้อย่างไร เจ้าคือผู้ใด?"

.

.

ผู้ที่ถูกผนึกอยู่ภายใน คือปีศาจหมาป่าผู้เเข็งแกร่งดวงตาที่หลับไหลมาเนินนาน ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งเเรกที่เห็นคือใบหน้าของหญิงสาวนางหนึ่ง ดวงตากลมโตของนางจ้องมองมาอย่างแน่นิ่ง 

"ผู้ใดชั่งโหดร้ายถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงผนึกเพียงลูกหมาป่า ตัวเล็ก น่ารัก เช่นเจ้า ด้วยหินนี้กัน"

"ลูกหมาป่า?...ตัวเล็ก?...น่ารัก?...นางหมายถึงข้าอย่างนั้นหรือ!!"

​​​​​​



​