เพื่อนที่แปลว่าเมีย

"ตะวัน"

"หื้มมม" ฉันขานรับแต่ไม่ได้หันไปเพราะกำลังหั่นผักอยู่

"กูมีเรื่องจะคุยกับมึง เรื่องสำคัญ" น้ำเสียงจริงจังเอ่ยขึ้นมาทำให้ฉันต้องหันไปมองไม่ต้องเดาพอจะรู้ใช่ไหมว่าใคร มันคือไอ้ซันคนที่มันบอกว่าเราเป็นผัวเมียมันหรือเรียกแบบสุภาพๆเพราะๆหน่อยก็คือเราเป็นแฟนนั่นเอง ก็อย่างที่รู้ว่ามันขอฉันคบเป็นแฟนตั้งแต่ครั้งแรกที่เรามีอะไรกันตอนอยู่มอสี่ จนตอนนี้ฉันกับมันเรียนอยู่ปีสี่กันแล้วไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าฉันกับมันจะคบกันมายาวนานขนาดนี้

"มึงได้ยินที่กูพูดไหม"

"อืมได้ยินว่าแต่มึงมีเรื่องอะไรจะคุยกับกู" ฉันถามมันทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันจะมาคุยเรื่องอะไรแต่ฉันแสร้งทำเป็นไม่รู้

"กูว่ากูกับมึงกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเหอะว่ะ กูว่ากูกับมึงคงไปด้วยไม่รอด" หึไปไม่รอดแต่คบกันมาเอากันมาตั้งห้าปี อะไรคือไปกันไม่รอด ฉันคิดในใจแต่ไม่พูดออกมา

"แล้ว???"

"เราเลิกกันเหอะ" หึสุดท้ายมันก็พูดคำนี้ออกมา คำพูดที่ฉันกลัวที่จะได้ยินมากที่สุด

"อืม" ฉันตอบได้แค่นั้นจริงๆ

"หมายความว่ามึง..."

"เลิกก็เลิก"

"ทำไมมึงพูดง่ายขนาดนี้วะมึงไม่โวยวายสักหน่อยเหรอ"

"จะให้กูโวยวายเพื่อ??กูรู้ว่าสักวันมึงต้องพูดคำนี้"

"แล้ว...มึงเสียใจมั้ยที่กูขอเลิก" น้ำเสียงมันเบาลงเหมือนรู้สึกผิดแต่มันจะมารู้สึกผิดทำไมในเมื่อทุกสิ่งที่มันทำคือมันตั้งใจ

"หึ ไม่อ่ะกูทำใจไว้นานละ" ฉันทำใจไว้นานแล้วจริงๆตั้งแต่...วันนั้นที่ฉันเจอมันออกมาจากคอนโดของรุ่นน้องปีหนึ่ง

"แล้วพ่อแม่มึงกับพ่อแม่กู..." มันยังคิดถึงพ่อกับแม่อยู่อีกเหรอ จิตสำนึกด้านดีมันก็ยังพอมีเหมือนกันนะ

"มึงไม่ต้องห่วงเดี๋ยวกูเคลียร์เอง"

"มึงแน่ใจว่าเคลียร์ได้โดยเฉพาะพ่อกำนันของมึง"

"หรือมึงจะไปเคลียร์กับพ่อกูเองเอาไหมล่ะ"

"ไม่เอากูยอมรับว่ากูขี้ขลาดว่ะ กูยังไม่อยากตายตอนนี้เพราะโดนพ่อมึงเอาปืนมาไล่ยิงกบาลกู"

"เหอะมึงกลัวตายด้วยเหรอได้ซัน"

"ลูกชายกูยังใช้งานไม่คุ้มเลยจะให้กูรีบตายไปไหนวะ"

"หึ มึงก็คิดได้แค่นี้อ่ะเนอะ"

"มึงจำวันที่กูไปสารภาพกับพ่อมึงได้ไหม" ทำไมฉันจะจำไม่ได้วันนั้นคือวันที่เราจบมอหกกันแล้ว มันไปสารภาพกับพ่อฉันว่ามันกับฉันมีอะไรกันแล้วมันโดนพ่อฉันเอาปืนไล่ยิงดีที่มันหลบหลังแม่ของฉันทันมันเลยรอด เรื่องของเรื่องก็คือที่มันไปสารภาพเพราะมันต้องการให้ฉันมาเรียนต่อกับมันที่มหาลัยในกรุงเทพ มันกลัวว่าพ่อฉันจะไม่ยอมให้มาด้วยมันก็เลยไปบอกความจริงแบบนั้น หลังจากวันนั้นแม่กับพ่อของมันก็มาพูดคุยกับพ่อแม่ของฉันว่าจะรับผิดชอบทุกอย่างและท่านจะส่งเสียให้ฉันเรียนจนกว่าจะจบมหาลัยถ้าถึงตอนนั้นท่านจะให้ฉันกับมันแต่งงานกัน พ่อกับแม่หันมาถามฉันว่าจะเอายังไงจะตกลงหรือปฏิเสธในตอนนั้นคือเรารักกันมากแทบไม่เคยแยกจากกันเลยไปไหนตัวติดกันตลอดฉันคิดว่ามันกับฉันคงไม่มีทางเลิกกันฉันก็เลยตอบตกลง หลายวันต่อมาเราได้ทำพิธีหมั้นกัน และหลังจากนั้นมันก็พาฉันมาเรียนมหาลัยในกรุงเทพ พ่อแม่มันซื้อคอนโดหรูซึ่งอยู่ใกล้มหาลัยให้เราสองคนอยู่ด้วยกันบอกเลยว่าช่วงปีแรกๆที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคนอะไรมันก็ดีไปหมดทุกอย่างไปเรียนพร้อมกันกลับพร้อมกันแม้จะเรียนคนละคณะก็เถอะ จนกระทั่งนานวันเข้าอะไรๆก็เริ่มเปลี่ยนไป

"วันนี้มึงกลับเองนะกูจะไปทำรายงานกลุ่ม"

"วันนี้กูจะไปกินเหล้าที่หอเพื่อนกูนะ"

"วันนี้กูจะไปดูบอลที่หอเพื่อนนะกลับดึกหน่อย"

"วันนี้กูไม่กลับนะ"

จากที่เคยกลับไม่ตรงเวลาเปลี่ยนมาเป็นกลับดึกจนมาช่วงหลังๆมันไม่กลับเลยก็มี บางครั้งหายไปสองสามวันแล้วกลับมาในสภาพที่ฉันพอจะเดาออกมามันไปทำอะไรมา แต่ถามว่าทำไมฉันไม่ถามไม่โวยวาย เพราะฉันรู้ว่าคนอย่างมันไม่มีทางยอมรับถ้าจับไมไ่ด้คาหนังคาเขามันเลยทำให้ฉันเริ่มทำใจจนกระทั่งมาถึงวันนี้วันที่มันมาขอเลิกกับฉัน นั่นก็แปลว่ามันคิดมาดีแล้ว

" ตกลงกูกับมึงเลิกกันแล้วนะ"

"เออ" ฉันตอบสั้นๆเพราะตอบยาวกว่านี้กลัวมันจะจับได้ถึงน้ำเสียงที่กำลังสั่นของฉัน

"แต่กูกับมึงเรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่ไหม" หึมันยังห่วงความเป็นเพื่อนอยู่อีกเหรอ ก็ได้ในเมื่อมันอยากจะเป็นฉันก็จะเป็นให้มัน

"อืมมึงอยากเป็นอะไรก็เป็น" ฉันพยายามปรับเสียงให้ปกติที่สุดแม้ว่าตอนนี้ฉันกำลังจะไม่ไหว

"ขอบใจว่ะมึงนี่โคตรเข้าใจกูเลย" มันดึงฉันเข้าไปกอดอย่างดีใจก่อนจะเดินเอามือล้วงกระเป๋าผิวปากกลับเข้าห้องนอนไปอย่างอารมณ์ดี โดยที่มันไม่มีทางรู้เลยว่าหลังจากมันเดินหันหลังไปน้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมา มันคือน้ำตาหยดแรกและมันจะเป็นหยดสุดท้ายที่ฉันจะร้องไห้เพราะคนอย่างมัน  ห้าปีที่คบกันมามันคงไม่มีความหมายอะไรกับมันเลยสินะ ที่ผ่านมาฉันทำทุกอย่างเพื่อมันมาตลอดแต่มันไม่เคยเห็นค่าอะไร ฉันมีแค่มันคนเดียวรักมันแค่คนเดียวแต่สำหรับมัน..............ช่างมันเถอะ เพราะตอนนี้ฉันกับมันได้กลับไปยังจุดเริ่มต้นนั่นก็คือความเป็นเพื่อน


เรื่องนี้ดราม่าไม่เยอะค่ะ อ่านสนุกๆ ^^