ตัวแทนแสนหวาน

นวิศาถอยหลังกรูด มองเขาก่อนจะหลุบตามองมือข้างที่ตบเขาแล้วดึงมือข้างนั้นไปซ่อนข้างหลังด้วยความตกใจตัวเองและเสียใจที่ทำแบบนั้นลงไปเช่นกัน
“เอ่อ ขะ...ขอโทษค่ะ”
ธาวินยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่ถูกตบเต็มแรง ก่อนจะผ่อนลมหายใจยาว ขณะสบตาคนตัวบางแต่มือหนักมากตรงหน้าอย่างนึกอ่อนใจ
“ไม่เป็นไร หายกัน”
คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวอึ้งเป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้
“หายกัน...หมายความว่าไง” เป็นหญิงสาวเองที่ต้องถามเขาให้แน่ใจ
“ก็พี่จูบน้ำ น้ำก็ตบพี่คืน ก็หายกัน”
คำตอบที่ได้รับทำให้หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นอย่างโกรธกรุ่น มันจะหายกันได้ไง...
“หรือน้ำจะจูบพี่กลับล่ะ แบบนั้นก็ได้นะ พี่ยินดี” เขายิ้มกว้าง แม้ยังชาที่แก้มข้างถูกตบ
นวิศาตาคว่ำ ยกมือทำท่าตบอีกครั้ง แต่คนตัวโตกลับยิ้มอ่อนอย่างยอมจำนน
“พี่ขอโทษ ถ้าทำน้ำตกใจ พี่ไม่คิดว่าน้ำจะขวัญอ่อนจนเป็นลม”
นวิศาอับอายมากเมื่อเขาตอกย้ำมาแบบนั้น เพราะหล่อนเองก็ไม่คิดว่าตนเองจะเป็นลมเช่นกัน อะไรกันแค่ถูกจูบนิดเดียวถึงกับเป็นลมเลย บ้าบอมาก!
ธาวินกลั้นยิ้มจนปวดแก้มเมื่อเห็นหญิงสาวหน้าดำหน้าแดงเขินหนักมาก ในขณะเดียวกันก็คงจะโกรธเขาไม่น้อยหรอก