ได้โปรดอย่ากลัวรัก

คนหนึ่งอยากรักแทบตาย อีกคนกลัวการเริ่มต้นใหม่ เส้นขนานที่ไม่สามารถบรรจบกันได้แต่จะค่อยๆ แนบชิดจนเป็นเส้นเดียวกัน



"ผมอยากเป็นทุกอย่างในชีวิตคุณ เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นแฟน เป็นคนแรกที่คุณคิดถึง เป็นคนที่คอยปลอบโยนเวลาที่คุณไม่สบายใจ ทิวให้ผมเป็นคนนั้นของคุณจะได้ไหม"

ผมไม่มีคำตอบได้แต่ก้มหน้ามองพื้นหญ้า ใจมันสั่น มือก็สั่นจนต้องกำให้แน่นแล้วยกขึ้นแนบอกข้างซ้าย

"ทิวเขา ใจเย็นๆ คุณค่อยๆ หายใจ" หมอลูบหลังแล้วยังช่วยคลายมือ "ผมรู้ว่าคุณกำลังกลัวอะไร บางทีการเผชิญหน้าอาจช่วยคุณได้"

แต่ผมว่าไม่

"ผมไม่ได้ถามเพราะต้องการคำตอบจากคุณหรอกนะ ผมแค่อยากบอกให้คุณรู้เท่านั้น"

"หมอกับผมก็เหมือนเส้นขนานมันไม่มีทางบรรจบกัน"

"ในสักวันมันจะแนบชิดจนเป็นเส้นเดียวกัน ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณพร้อมจะให้โอกาสตัวเองอีกครั้งคุณค่อยบอกผมตอนนั้นก็ได้"

"...แล้วถ้ามันนานมากๆ ล่ะ นานจนผมเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ผมอาจจะไม่ได้ให้คำตอบหมอเลยก็ได้"

สองมือหนาประคองใบหน้าของผมขึ้นมา นิ้วโป้งเรียวยาวลูบไล้พวงแก้มอย่างอ่อนโยน

"เอาตอนที่คุณพร้อมเลยครับ ความสามารถของผมคือรอเก่งนะ ตอนนี้คุณค่อยๆ ซึบซับความรู้สึกของผมไปทีละนิดก็พอ"

มาเอาใจช่วยทิวเขากันนะคะ

โรคกลัวความรัก
ถึงจะไม่ใช่โรคทางการแพทย์
แต่ก็ควรได้รับการรักษา
เพราะคุณทุกคนควรค่าแก่การถูกรัก
Pijikaporn