เพื่อนชั่วตัวดี

“กินอะไรมาหรือยัง” ไทม์ถามคนที่กลับมาในเวลาปกติ จำได้ว่ามันมีเรียนถึงเย็น
มิลล์แกล้งไม่ตอบ แต่เดินไปหยิบเสื้อผ้าชุดเที่ยวมาเตรียมจะเปลี่ยน
“มึงจะออกไปเที่ยวเหรอ” ไทม์ยังไม่ลดความพยายามที่จะถามไถ่ หวังลึกๆ ว่ามันจะกลับมามีบรรยากาศแบบเดิม เหมือนที่เคยสนิทกันมาก
“ไม่เสือกสักเรื่องคงไม่ลงแดงตายไหม”
“กูแค่เป็นห่วง โควิดก็กลับมาระบาด แถมมันก็จะสอบแล้ว” พักหลังเห็นมันโดดเรียนด้วยบางวัน
“เป็นพ่อกูเหรอ ถึงได้จุ้นไม่เลิก” มิลล์ถอดเสื้อนักศึกษาออก ก่อนจะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำตัวที่ตั้งใจจะใส่
“จะคุยกันดีๆ ไม่ได้เลยเหรอวะ”
นั่นดิ มิลล์ก็ไม่แน่ใจ
“ปล่อย” แต่แล้วก็ออกคำสั่งคนที่กล้ามาดึงเสื้อในมือ
“อย่าไปเลย...” ไทม์ลองพูดดีๆ อีกรอบ เขาไม่ชอบที่มันจงใจประชดชีวิตหรือทำตัวเสเพลแบบนี้
“กูบอกให้ปล่อย!” มิลล์ผลักอกคนตรงหน้าจนมันเซไปข้างหลัง
“กูเป็นคนดีนี่มึงไม่ชอบใช่ไหม” ไทม์กระชากเสื้อออกจากมือไอ้มิลล์ได้สำเร็จ
“ถุย! ดีเชี่ย...อื้อ...” มิลล์พูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกไอ้ไทม์กระแทกปากใส่
จูบดุเดือดเลือดพล่านเริ่มขึ้นอย่างเร่าร้อน แล้วไม่ว่าจะขยับหนียังไงก็จะมีมือแกร่งของไอ้ไทม์รั้งท้ายทอยเขาเอาไว้แน่น