ลมรำเพยพัดบุปผางามปลิดปลิว

เขา...บุรุษเจ้าของนัยน์ตาสีรัตติกาลไร้ก้นบึ้ง จอมมารผู้มีใบหน้าสวรรค์สรรค์สร้าง มาพร้อมกับความเย็นยะเยือกที่แผ่รังสีออกมา สร้างความเหน็บหนาวให้แก่ผู้พบเห็น
นาง...สตรีเจ้าของใบหน้าหวานล้ำ เจ้าของชายาบุปผางามล่มเมือง ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก พรากครอบครัวอันเป็นที่รักจากอ้อมอกไปจนหมดสิ้น หลงเหลือเพียงบุปผาที่เหี่ยวเฉา เศร้าโศกจากการสูญเสีย หวังปลิดชีพตนเพื่อตกตายตามครอบครัว แต่โชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง สายลมรำเพยดันพัดบุปผางามปลิดปลิวลงสู่อ้อมกอดของผู้เป็นใหญ่ของแดนปีศาจซะงั้น

...และได้เป็นเจ้าสาวของบุรุษเย็นชา โดยไม่มีทางให้หลีกเลี่ยง


สายลมปะทะเข้ากับใบหน้างามงอน เสื้อผ้าอาภรณ์ปลิดปลิวไปตามแรงลม
ตุ๊บ!
สิ้นสุดแล้ว! ชีวิตของนางจบสิ้นแล้ว!
ลมที่กระทบร่างสงบนิ่ง ลี่จิ่นลืมตาขึ้น สบสายตาเข้ากับบุรุษเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวกับสวรรค์เป็นผู้สร้าง นางคงตายจริงๆแล้วกระมัง และนี่คงเป็นสรวงสวรรค์สินะ นางถึงได้เห็นท่านเทพปรากฏอยู่ตรงหน้า ใบหน้านั้นชวนมองจนทำให้นางต้องตกภวังค์ดั่งต้องมนต์สะกด
สง่างามยิ่งนัก สง่างามกว่าบุรุษทุกคนที่นางเคยพบเจอ ผิวพรรณของเขาผุดผ่องสว่างไสวดุจดั่งดวงจันทร์เต็มดวง ที่นางพึ่งเห็นมาเมื่อครู่ หน้าตาสะอาดสะอ้าน ทว่าดวงตารัตติกาลกลับดูลึกล้ำไร้ก้นบึ้ง เปล่งประกายคมกล้าเหมือนอ่านใจคนได้ทะลุปรุโปร่ง ดูน่ากลัวชวนขนลุกขนพองในขณะเดียวกันก็ชวนให้หลงใหล ถูกดึงดูดจนยากที่จะละสายตาออกจากใบหน้าหล่อเหลานั้นได้
รูปงามเกินไปแล้ว...
ร่างระหงมัวแต่ถูกความสง่างามล่อลวง จนไม่รู้เนื้อรู้ตัวว่าบุรุษผู้นั้น ตอนนี้ได้พานางเหาะเหินเข้าสู่ราชวัง มุ่งหน้าเข้าสู่ตำหนักของเจ้าตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ตุ๊บ!
“กรี๊ดดด.. โอ๊ย!” แรงกระแทกอย่างรุนแรงที่ถูกวาง อย่าเรียกว่าวางเลย เรียกว่าถูกโยนลงบนเตียงนอนโดยไม่ทันได้ตั้งตัวต่างหาก ที่ทำให้นางกรีดร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้
อา...นี่นางยังมีชีวิตรอดอยู่อีกหรือ ความเจ็บที่นางได้รับทำให้ลี่จิ่นมีสติรับรู้ได้ในทันที ว่าชีวิตของนางยังหาได้สิ้นไม่ ลมหายใจที่รินรดโพรงจมูกเป็นเครื่องยืนยันถึงการมีชีวิตได้เป็นอย่างดี หือ! แล้วนางอยู่ที่ใด
บุรุษตรงหน้าลี่จิ่นนี้เป็นผู้ใดกัน...
คงมิใช่มนุษย์ธรรมดาเป็นแน่ คนตรงหน้าดูสูงศักดิ์ราวกับเทพเซียน สวมใส่อาภรณ์สีดำอมม่วง ยิ่งทำให้ผิวพรรณผุดผ่องดุจหยกเนื้อดี ผมยาวสลวยแต่ดันมีสีขาวผิดแปลกไปจากมนุษย์ ด้วยใบหน้าที่ราวๆอายุเพียงยี่สิบหนาว จะมีผมขาวทั้งหัวเยี่ยงนี้ได้อย่างไร ต้องใช่! ต้องเป็นท่านเทพแน่ๆ
แต่ดวงตารัตติกาลชวนขนลุกนั้น ชั่งห่างไกลจากคำว่าเทพที่ขึ้นชื่อเรื่องความเมตตาบนสรวงสวรรค์ ถูกจดบันทึกไว้ตามตำราที่ลี่จิ่นเคยอ่านยิ่งนัก อย่าบอกนะว่า! บุรุษผู้นี้เป็นจอมมาร
“ใช่! ข้าเป็นจอมมาร”

-------------------------------------

ฝากอีบุ๊กเรื่องแรกของนามปากกาจันทร์สีหมึกด้วยนะคะ
ขอบคุณนักอ่านที่กดซื้อทุกท่าน ติชม และแนะนำได้นะคะ ไรต์จะได้นำไปปรับปรุงนิยายเรื่องต่อๆไปให้น่าอ่านยิ่งขึ้น