มิรินทร์รอรัก (หนังสือเสียง)

“พี่จะพามิ้วไปดูว่าพี่ไม่มีใครซ่อนไว้ที่บ้าน พี่โสดจริงๆ”
และประโยคนี้ก็อีก หัวใจฉันบีบรัดรุนแรงเมื่อพี่ธีพูดไปแล้วก็กระชับมือของเราให้เข้าหากันแน่นเข้า แถมยังยกหลังมือของฉันขึ้นไปแตะที่ริมฝีปาก
พูดอะไรไม่ออกได้แต่อ้าปาก ความรู้สึกคือร้อนไปทั้งตัวเหมือนจะจับไข้ เพราะนัยน์ตาคมวาวนั้นที่มองมาราวกับจะกลืนกินฉันเข้าไปทั้งตัวอย่างไรก็อย่างนั้น
“ถ้าง่วงก็นอนนะ ถึงแล้วพี่จะปลุก”
ไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิดแต่ก็ไม่รู้จะพูดจะถามอะไรกับพี่ธี ที่สำคัญฉันสู้ประกายตาวาววามที่ทอดมองมาบ่อยครั้งนั้นไม่ไหว ก็เลยหยิบเบียร์ที่ยังมีเหลืออยู่ขึ้นมาซดจนหมดแล้วหลับตาพิงพนักเบาะนิ่ง ไม่ทันไรก็รับรู้ถึงความเร็วถูกชะลอลงพร้อมกับมีมือข้างหนึ่งมาโอบเอาศีรษะของฉันให้เอียงเข้าหาไหล่ของเขา
“พิงไหล่พี่ดีกว่า”
“พี่จะขับรถไม่ถนัดนะคะ”
“ใครว่าล่ะ มิ้วมาอยู่ใกล้ๆ แบบนี้ทำให้พี่มีแรงขับรถมากกว่า” พูดจบพี่ธีก็ก้มลงมาจุ๊บที่หน้าผาก
“ได้กลิ่นหอมๆ เวลาขับรถจะได้ไม่ง่วง”
ฉันกลั้นยิ้มแก้มแทบแตก แน่นหน้าอกจนอึดอัด เพราะหัวใจที่พองฟูเหมือนลูกโป่งที่ถูกสูบลมเข้าไป
มือข้างหนึ่งของฉันถูกเขายึดไว้ไปสอดประสาน แต่อีกข้างยังว่าง ฉันก็เลยสอดเข้าไปวางไว้บนหน้าท้องเขาในลักษณะสวมกอด ไม่เห็นหรอกว่าหน้าตาเขาตอนนี้จะเป็นอย่างไร จะพอใจกับปฏิกิริยาตอบสนองจากฉันหรือไม่
ในสมองตอนนี้คิดไปต่างๆ นานาจนล้า ฉันหลับตาลงด้วยความปลื้มปริ่มระคนอ่อนล้าจากการพักผ่อนน้อย บวกกับเพียงชั่วข้ามคืนก็เกิดความเปลี่ยนแปลงกะทันหัน เริ่มเคลิบเคลิ้มกับเสียงเพลงรักหวานแว่วที่พี่ธีเปิดให้ฟัง และก่อนที่จะไม่รับรู้ใดๆ ฉันก็รู้สึกได้ถึงความชื้นจากริมฝีปากของเขากดลงมาหนักๆ ลงบนกระหม่อมกับเสียงสูดลมหายใจเข้าดังฟอดใหญ่ เสียงทุ้มดังอยู่ในหู
“ชื่นใจจัง”