เสี่ยงกระซิบจากคนไร้ร่าง

พอผมไขกุญแจรั้วเข้าไป ลมมาจากไหนก็ไม่รู้ พัดวูบมาประทะหน้า ทำเอาผมชะงักเท้าค้าง

‘อย่าทำอะไรกันเลยนะ น้ามาดี’
ผมบอกกับอากาศว่างเปล่า ก่อนแข็งใจ ไขกุญแจ ผลักประตูรั้วเข้าไปภายในบ้านหลังที่ตัวเองไม่ได้มาย่างกรายเป็นเวลานานร่วมสามปีแล้ว

บ้านทาวน์เฮาส์สองชั้นที่สวยสดงดงาม และร่มรื่นน่าอยู่เมื่อหลายปีก่อน บัดนี้เก่าโทรมจนแทบจำไม่ได้ ต้นไม้ขึ้นรกรุงรังขาดคนดูแล มองเผินๆ ให้ความรู้สึกไม่ต่างจากบ้านร้าง ไร้คนอยู่อาศัย บรรยากาศมันช่างชวนเหงาและเศร้าสร้อยอย่างบอกไม่ถูก

บ้านตรงหน้า เหมือนมีบางอย่างกำลังเฝ้ามองจากด้านบน จนทำให้ผมต้องแหงนหน้าขึ้นไปมอง บนชั้นสองมีเงาของใครบางคนเดินแวบหายไปจากมุมระเบียง ขนตามร่างกายผมลุกเกรียว ใจเริ่มเต้นแรง บ้านไม่มีคนอยู่ แล้วสิ่งที่ผมเห็นนั้นคืออะไร

‘คิดถูกหรือคิดผิดกันหนอ ที่ผมจะมาขออาศัยอยู่กับพี่สาว’