กระสือที่โรงเรียนประชาบาล

ฝนเมื่อช่วงค่ำทำให้ท้องทุ่งและป่าเขาเย็นชุ่มฉ่ำสดชื่น กบเขียดที่จำศีลในโพรงดินและซอกหิน ต่างมุดออกมาเริงร่ากับน้ำฝน พากันส่งเสียงร้องระเบ็งเซ็งแซ่ ขณะชาวบ้านทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ต่างออกมาส่องไฟจับพวกมันกันสนุกสนาน จนท้องทุ่งมืดมิดสว่างพราวไปด้วยแสงไฟ

จนตกดึก ดวงไฟเหล่านี้ก็จะค่อยๆ หายไปทีละดวงสองดวง เช่นเดียวกับเสียงกบเขียดที่เงียบหาย ไม่รู้ว่าพวกมันถึงเวลากลับเข้าป่าเพื่อหลับนอน หรือว่าถูกจับใส่ตะข้องไปจนหมดแล้ว อันนี้ก็ไม่แน่ใจ

ทิดแม้นที่กำลังเดินกลับจากการส่องกบ เดินหัวเสียลัดเลาะป่ามุ่งตรงกลับบ้าน กบก็ได้น้อย ไฟฉายเจ้ากรรมก็ติดๆ ดับๆ จนต้องคอยเคาะคอยตบมาตลอดทาง

แต่เส้นทางที่มุ่งไป ทิดแม้นไม่รู้เลยว่า มีดวงไฟดวงหนึ่งลอยเลาะวนเวียนอยู่แถวนั้น

หนุ่มใหญ่เดินมาจวนจะพ้นแนวไม้ข้างหน้า พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นแสงไฟวูบวาบทางซ้ายมือ ที่กำลังลอยตรงมาทางนี้ เขาจึงรีบฉากหลบไปที่โคนต้นไม้ใกล้ ๆ อย่างรวดเร็ว

“กระสือ!”
ทิดแม้นเผลออุทานออกมา ตาเบิกโพลง แสงนั้นลอยใกล้เข้ามา ทำเอาใจเขาสั่นระรัวแทบจะระเบิด มือที่กำฉมวกแน่นเปียกรื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ

ทว่าจู่ ๆ ดวงไฟนั้นก็ลอยเปลี่ยนทิศ โฉบลัดเลาะหายไปทางป่าหลังโรงเรียนแทน
*****