ลินินตา สิเนหาฟาโรห์

***รัก***
“เจ้าใจร้ายนัก ในยามที่เจ้าไปยังจักรวรรดิของข้า...ข้าดูแลเจ้า แต่ยามที่ข้ามาหาเจ้า...เจ้ากลับทำหมางเมินกับข้า” มาร์ชาร์หันขวับไปทางต้นเสียง แล้วต้องขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“พระนาง...” หัวใจของมาร์ชาร์ เวลานี้ เหมือนพลุที่จุดสว่างไสวก็ไม่ปาน เมื่อเห็นพระนางอันเป็นที่รัก

***หลอน***
“มีใครอยู่ในห้องนอนใช่ไหม” ไม่มีเสียงตอบ นอกจากเสียงขลุกขลัก ลินินตาลุกขึ้นเพื่อเดินไปดูให้เห็นแก่ตา ภาพที่เห็นเบื้องหน้าเป็นหญิงอาหรับ เมื่อประสานสายตากัน ลินินตาเหมือนถูกมนต์สะกด

***เล่ห์ลวง***
“พวกเจ้าจับท่านพี่ตรึงไว้ ข้าจะกรอกยา”
“อ็วกกก!!! นี่มันบอระเพ็ดทั้งทะเลทรายเลยหรือไร” มาร์ชาร์ยันกายลุก ท่ามกลางความขมบรมขม มันทำให้เขาโกรธมาก พวกนางจะรู้ไหมนะ เขาไม่บ้าพวกนางก็จะให้เขาบ้าให้ได้

***ลับแล***
“เจ้าสองคนมาทางเมืองลับแล”
“เมืองลับแล!!!” ทั้งมาร์คิม และลินินตาต่างอุทานด้วยความเข้าใจ ในสิ่งที่ค้างคาใจมาโดยโตลอด มิน่าล่ะ ทั้งสองจึงรู้สึกได้ ว่าข้ามภพมาทั้งร่างกายและจิตวิญญาณ”