รุ่งอรุณของภากร

แรกที่รู้ว่าแม่หาเมียให้ เขาก็ได้แต่ส่ายหน้าถอนใจ
ไม่ได้คิดเรื่องมีเมียมาเสียนานแล้ว
อยู่มาจนอายุย่างเข้าสามสิบเก้าตอนนี้
เขายังจะต้องมีเมียเป็นตัวเป็นตนอีกเรอะ
แต่กับความปรารถนาอย่างแรงกล้า ของมารดาที่อยากอุ้มหลาน ทำให้เขาต้องจำยอม ไปดูตัวว่าที่ภรรยาที่แม่เขาใจร้อนไปจับจองสู่ขอให้ไม่ปรึกษาหารือกับใครสักคำ
แล้ว...เด็กอายุแค่สิบแปดเท่านั้น...แม่หาเรื่องให้เขาแล้วไหม
จะหาลูกสะใภ้ทั้งที หาเมียเด็กขนาดนี้ให้ลูกชายนี่นะ?!
จะขอเจ้าหล่อนมาให้เขาทำลูกทำหลานให้อุ้ม
รึแม่จะขอเด็กนี่มาทำลูกเขากันแน่?!

.............
“...” ชายหนุ่มยังนั่งพิงหัวเตียงมองมาเงียบๆ สาวน้อยเดินเหมือนวิญญาณเชื่องช้าไปส่องกระจก ใช้เวลาส่วนตัวดูแลผิวและเส้นผม สายตาคอยหวาดระแวงมองไปทางเตียง เมื่อรับรู้ได้ว่ามีเขาจับจ้องมองเธออยู่
“อีกนานไหม?” คนรอจะนอนด้วยถามขึ้นเสียงขรึมเข้ม
“คะ?” สาวน้อยหันมาหา ยกมือกอดอกอย่างหนาวๆ ร้อนๆ กับสายตาของเขาที่มองมาเหมือนจะจับเธอเปลื้องผ้าแบบนั้น
“เมื่อไหร่จะได้นอนกัน?”
“คุณ...ง่วงแล้วหรือคะ?” ถ้าง่วงก็นอนไปก่อนเลยสิ เรื่องอะไรต้องมานั่งถ่างตารอเธอแบบนี้
“ยัง...”
“...” เขาตอบมาชัดเจน คนโดนเร่งให้ขึ้นเตียงนั่งหน้าร้อนเห่อ...ยังไม่ง่วง เขายังไม่ง่วง แล้วเรียกเธอให้ไปนอนทำไม?!
“จะทำอะไรก็รีบๆ ทำฉันรอเราอยู่”
“ระ รอทำไม...คะ?”
“หึ...ต้องให้บอกอีกเหรอว่าจะทำอะไร?”
“...” ดวงตาคูกลมโตเบิกกว้าง มองหน้าชายหนุ่มที่ส่งยิ้มมุมปากมาให้ แววตาเขาหมายมาดว่า...มีเรื่องต้องทำต่อแน่ๆ ไม่ใช่การนอนหลับ ไม่ใช่แน่ๆ
“ให้อีกห้านาที” ยังมีหน้ามาสั่งแล้วนั่งรออย่างใจเย็น คนมือเย็นเฉียบใจเต้นโครมคราม หยิบจับทำอะไรไม่ถูก นั่งงงไปเลยกับสถานการณ์ตรงหน้า ห้านาที...เธอทำอะไรได้บ้าง?