วุ่นวายนักรักซะเลย

เรื่องนี้เป็นรุ่นลูก จากเรื่องทวงรักคืนหัวใจ มี2คู่นะคะ ปิงปิง&แพรวา กับ พายุ&แคร์ 2คู่2อารมณ์
........................................................

(ปิงปิง แพรวา)

ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง

"ไอ้ปิง!!!!! ตื่นนนนนได้แล้วโว๊ยยยย "

เสียงทุบประตูห้องนอนของผมมันดังแบบนี้นานแล้วนะไอ้คนเคาะมันไม่เจ็บมือมั่งหรือไงกัน แต่ผมก็ไม่สนใจอยากทุบก็ทุบไป กูไม่ลุก!!!
"ไอ้ปิงถ้าแกไม่ลุกฉันจะฟ้องอาปืนว่าแกไม่ไปเรียนเอาแต่เที่ยวเอากินเหล้าแถมยังชอบเอาผู้หญิงมานอนที่บ้านอีก"

"อยากฟ้องก็ฟ้องไปเลยเว้ยกูไม่กลัว" ผมตะโกนออกไปแบบนั้น ถามว่ากลัวที่โดนคนข้างนอกขู่ไหมก็.......กลัวนะแต่ผมต้องทำเหมือนไม่กลัวไม่งั้นมันจะเอาเรื่องพ่อผมมาขู่ทุกครั้งซึ่งผมแม่งไม่ชอบมันเลยนิสัยโคตรเด็กอ่ะ เอะอะฟ้องเอะอะฟ้อง
"เออแกบอกเองนะว่าไม่กลัว ได้ไอ้ปืน ได้" ไม่ถึงนาที...

"ฮัลโหลอาปืน ลูกชายคนเดียวของอาปืนมันไม่ยอมไปเรียนอีกแล้วค่ะ   ใช่ค่ะเมื่อคืนมันไปเที่ยวกลับมากี่โมงก็ไม่รู้ค่ะแต่คงจะดึกมาก นี่น้องแพรเรียกมันเกือบจะชั่วโมงแล้วนะคะมันไม่ยอมตื่นเลยค่ะ"

เสียงมันทะลุเข้ามาถึงในผ่าห่มที่ผมนอนคลุมโปงอยู่ทั้งที่มันยังยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ไม่รู้อาฟ้าอากายเอาอะไรให้ยัยนี่กินเสียงถึงดังอย่างกับกินไมโครโฟนเข้าไปอย่างงั้นแล่ะ มันพูดดังมากเหมือนกับว่ากลัวผมจะไม่ได้ยินสิ่งที่พูด  เห้ออ แล้วจะให้ผมนอนต่อยังไงไหวล่ะ

"กูตื่นแล้ววววววววววววโว๊ยยยยยยยยยยย!!! " ผมตะโกนออกไปทันที และเสียงแว๊ดๆ ก็เงียบพร้อมกับเสียงหัวเราะด้วยความสะใจของยัยจอมจุ้น

.................................

(พายุ&แคร์)

"ไอ้ยุ ตื่นไอ้ยุ" ใครมาเรียกกูวะง่วงก็ง่วง ผมสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาด้วยความมึนงง ที่นี่ไม่ใช่ห้องผมนี่หว่า มันห้องใครวะ พาปรับสายตาให้รับกับแสงสว่างได้ก็ยิ่งงงหนักขึ้นไปอีก ทำไมมีแต่คนยืนมอง พ่อ แม่ อาปืน อาพิงค์ พี่รุ้ง เฮียเมฆเฮียหมอก แพรวา แลัวก็ไอ้ปิง

"ฮือออ ฮือออ" แล้วเสียงของใคร?? เหมือนเสียงคนร้องไห้ เสียงผู้หญิงด้วยและเสียงก็เหมือนอยู่ไมไกล ผมหันไปมองทางซ้ายก็ไม่เจอใครแต่พอหันมองมาทางขวา....

"เฮ้ยยยย!!!! " ยัยแคร์ว่าที่คู่หมั้นไอ้ปิงทำไมมานั่งอยุ่ข้างๆ ผมได้วะ แต่ที่ๆ เรานั่งก็คือบนเตียงนอน....บนเตียง??? แล้วผมกับยัยแคร์มาอยู่บนเตียงได้ไง

"มึงทำไมทำตัวแบบนี้วะไอ้ยุ" เฮียเมฆเริ่มก่อนตามมาด้วย..

"มึงไปข่มขืนว่าที่คู่หมั้นไอ้ปิงทำไมวะ"

"ว่าไงนะ!!! ข่มขืน" ผมนี่นะข่มขืนผู้หญิงคนนี้ ไม่อ่ะ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้

"เมื่อคืนแกเมาแล้วแกก็เข้ามา..เอ่อ เข้ามาปล้ำแคร์ นี่แกไม่รู้ตัวเลยเหรอพายุ" แพรวาพี่สาวฝาแฝดของผมเป็นคนพูด

"เฮ้ยยย อย่ามาอำกับนะเว้ย ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่นอนแล้วยิ่งกับยัยนี่ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้"

"ฮือออ นายจะไม่รับผิดชอบงั้นเหรอ นายปล้ำฉันเมื่อคืน ฉันขัดขืนนายแต่นายก็ยังไม่ยอมหยุด ฮืออออ"

"แม่พ่อ อาปืนอาพิงค์ผมไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ยัยนี่พูดเลยนะครับ เชื่อผมนะ"

"แม่เชื่อในสิ่งที่แม่เห็น พายุ ลูกเป็นผู้ชาย ทำอะไรก็ควรจะยอมรับสิ"

"แต่ผมไม่ได้.."

"พายุ พ่อไม่เคยสอนให้ลูกไร้ความรับผิดชอบแบบนี้นะ"

"พ่อออออ ผม...."

"ยังไงๆ พายุก็ต้องรับผิดชอบหนูแคร์เข้าใจไหมลูก"

"รับผิดชอบ?? "

"อืมใช่ ลูกต้องรับผิดชอบด้วยการหมั้นกับหนูแคร์แทนปิง"

"แม่ครับ..."

"เอาล่ะตอนนี้แม่ว่ายุไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนดีกว่านะแม่จะพาหนูแคร์ลงไปข้างล่างแล้วเดี๋ยวตามลงมาล่ะ"

ทุกคนค่อยๆ ทยอยเดินออกไปทีละคนทีละคนจนตอนนี้เหลือแค่ผมที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยความมึนงงและสงสัยว่าเมื่อคืนผมทำอะไรยัยแคร์จริงๆ เหรอ ไม่น่าจะใช่นะ ถ้าผมทำผมก็ต้องรู้ตัวบ้างสิแต่นี่ผมไม่รู้สึกอะไรเลย

....................................................