ชีวิตใหม่ของจ้าวโจวหรง

" ก่อนจะทำการใหญ่ เจ้าต้องสืบให้รู้เสียก่อนว่าศัตรูเป็นคนเช่นไร ไม่เช่นนั้นเจ้าก็จะต้องพาคนมา ตาย อย่างในวันนี้ "
"..."
" ดูสิคนพวกนี้ต้องมาตายเพราะความทะเยอทะยานของเจ้าแท้ๆ ช่างน่าเวทนายิ่งนัก หึหึ "
" หึ หากข้ารอดไปได้ ข้าจะกลับมาแก้แค้นเจ้า ข้าจะย่ำยีสนมชั้นต่ำของเจ้าให้มันตายทั้งเป..."
ฉึก!
" อึก! "
ยังกล่าวไม่จบประโยค ลำคอของจ้าวโจวหรงก็ถูกมีดบินอาวุธลับขององค์จักรพรรดิปักเข้าไปเต็มแรงจนมิดด้าม
ไม่!!!
จ้าวโจวหรงเบิกตากว้างอย่างตื่นตกใจ นอนนิ่งจ้องมองหลังคารถม้าโดยที่สายตาคล้ายหาจุดโฟกัสไม่ได้ ในขณะที่มือก็ยังกอบกุมลำคออย่างขวัญผวา
เขาไม่คิดว่าเพียงคำพูดที่ตั้งใจยั่วโทสะของจ้าวเจาหรงจะทำให้ตัวเองตาย
ที่กล่าวออกไปเป็นเพราะความโกรธบังตา
เขายังจดจำความรู้สึกตอนที่ถูกมีดบินของจ้าวเจาหรงปักลงมาตรงลำคอ จุดตายจุดเดียวได้อย่างเม่นยำ
เป็นเพราะความทะเยอทะยานของตนที่นำพาคนเกือบแสนคนไปตาย
เมื่อเรื่องราวต่างๆย้อนให้เห็นเป็นฉากๆ นัยน์ตาสีน้ำผึ้งอ่อนจึงกลั่นออกมาเป็นน้ำใสๆอย่างห้ามไม่ไหว ก่อนจะไหลรินลงมาเป็นสายพร้อมกับเสียงสะอื้นฮักจนตัวโยก
เพราะตน ทุกคนถึงต้องตาย จิ่วฉาน ต้องมาตายเพราะความทะเยอทะยานของตนแท้ๆ
" ฮึก! ขอโทษ ข้า ฮึกก ข้า ขอโทษ "
" องค์ชายทรงฟื้นแล้ว องค์ชายของกระหม่อม "
จ้าวโจวหรงที่ได้ยินเสียงของใครบางคนที่ไม่ได้ยินมาเนินนานกว่าสิบสองปีต้องรีบหันใบหน้ากลับไปมอง
แล้วดวงตาที่ยังคงเเดงก่ำก็ต้องเบิกกว้างมากกว่าเดิมเมื่อเห็นข้ารับใช้ในอดีตกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ใกล้ๆ
เหวิน เหวินกงกงจริงๆด้วย
จ้าวโจวหรงรีบลุกขึ้นนั่งหันไปเผชิญหน้ากับขันทีคนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
" องค์ชาย... "
" ...เจ้าตายไปแล้ว "
ใช่ เหวินตงตายไปนานถึงสิบสองปีแล้ว ตายในระหว่างเดินทางจากเมืองหนานผิงไปเมืองเฉียนซาน
จำได้ว่าตอนนั้นรถม้าของพวกเขากำลังจะเข้าเมืองเฉียนซานอีกเพียงสองวันเท่านั้น แต่อยู่ๆกลับมีพวกโจรป่าบุกมาปล้น
เหวินตง ปกป้องเขาจนตัวตาย จนเขาสามารถหนีพวกโจรป่าเข้าเมืองเฉียนซานได้ แต่ขันทีที่ดูแลเขามาตั้งแต่เกิดกลับไม่รอดชีวิต
แล้วเหตุใดตอนนี้ถึง...
เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตนก็ตายแล้ว แววตาที่ตื่นตระหนกจึงค่อยๆสงบนิ่งลง
ใช่ เขาตายแล้ว จึงมาเจอกับอีกคนได้เช่นนี้
" องค์ชายรอง เหวินตงยังมิตายพ่ะย่ะค่ะ เหวินตงจะตายได้เช่นไร ก็พระองค์ทรงประชวรหนักถึงเพียงนี้ เหวินตงยังตายมิได้พ่ะย่ะค่ะ "
ได้ยินเสียงขันทีกล่าวเช่นนั้นรอยยิ้มแสนเศร้าของจ้าวโจวหรงจึงปรากฎออกมา
" แต่ข้าตายแล้ว ข้าพาทุกคนไปตาย มันเป็นเพราะ ฮึก เพราะข้า "
เหวินตงที่เห็นองค์ชายร้องไห้ออกมาอย่างหนักจึงรีบคว้าร่างมาโอบกอดปลอบประโลม
" พระองค์เพียงฝันร้ายเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ ดื่มยาเสียหน่อยนะพ่ะย่ะค่ะ พิษไข้จะได้ทุเลาเบาบางลง "
จ้าวโจวหรงที่ยังสะอื้นไห้อ้าปากรับยาที่มีรสชาติขมเพียงอึกเดียวถึงกับต้องสำลักไอออกมา
โดยมีขันทีคนสนิทคอยลูบหลังให้อย่างเป็นห่วงเป็นใย
" แค่กๆ ขม ยิ่งนัก "
" หวานเป็นลม ขมเป็นยา ดื่มอีกนิดนะพ่ะย่ะค่ะ "
" ด เดี๋ยว "
จ้าวโจวหรงที่ไอจนหน้าแดงรู้สึกทะเม่งๆ
หากตายแล้วเหตุใดถึงยังสัมผัสรสชาติความขมได้
หากตายแล้ว เหตุใดเวลาไอเขาถึงรู้สึกแสบคอแสบจมูกได้เช่นนี้เล่า
มันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง
จ้าวโจวหรงเงยหน้ามองขันทีคนสนิทอย่างพิจารณาอีกครั้ง ก่อนมือบางจะค่อยๆเอื้อมไปจับแก้มของเหวินตงเบาๆ
อุ่นรึ
หากตายแล้วร่างกายจะต้องเย็นจัดสิ และหากเป็นวิญญาณก็จะไม่สามารถสัมผัสกายได้เช่นนี้
" เจ้า ยังไม่ตายจริงๆรึ "
เหวินตงถึงกับหลุดยิ้มออกมา
" เหวินตงยังมิตายจริงๆพ่ะย่ะค่ะ "
แล้วฝ่ามือของเหวินกงกงก็เอื้อมมาโอบแก้มสองข้างของเขา
" องค์ชายรองก็ยังมิตาย พระองค์เพียงประชวรหนักเท่านั้นเอง "
จ้าวโจรหรงถึงกับชะงัก สัมผัสตรงแก้มยังคงอบอุ่น
" แต่ ข้า ข้าถูกมีดบินของจ้าวเจาหรงปลิดชีพไปแล้ว "
เขายังจำได้ว่าร่างเขาล้มลงไปนอนเคียงข้างอยู่กับร่างไร้วิญญาณของจิ่วฉาย
แล้ว แล้ว...เหตุใด...
" พระองค์คงกังวลจนเก็บไปฝันร้าย องค์ชายใหญ่ เอ่อ คือ ฝ่าบาทจะทำทรงทำเช่นนั้นได้อย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ ขณะองค์ชายรองหนีออกจากวังมานานกว่าสามปีแล้ว ฝ่าบาทยังไม่กล่าวโทษประการใดเลย "
สามปีหรือ แต่เขาจำได้ว่าเขาออกมาจากวังหลวงถึงสิบห้าปีแล้วมิใช่หรือ
จ้าวโจวหรงมองเหวินตงนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก้มมองสองมือของตัวเอง
มือตอนนี้มันช่างนุ่มนิ่มไม่มีรอยแข็งกระด่างจากการฝึกฝนวิชาฟันดาบมาก่อนแม้แต่น้อย
แขนก็เล็ก ผิวก็ขาว ไม่ต่างจากตอนที่ยังอยู่ในวังหลวงจริงๆด้วย
เอ๊ะ...หรือว่า
จ้าวโจวหรงตกใจในความคิดของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าเอ่ยปากถามเหวินตงในสิ่งที่สงสัย
" ตอนนี้ เราอยู่ที่ใด "
ถามแล้วมองรอบๆกายในสถานที่คล้ายคุ้นคล้ายไม่คุ้น เหมือนครั้งหนึ่งในอดีตเขาเคยอยู่ในสถานที่เช่นนี้มาก่อน
" ในรถม้าพ่ะย่ะค่ะ พวกเรากำลังเดินทางไปเมืองเฉียนซาน แต่เมื่อเดินทางออกจากเมืองหนานผิงได้เพียงหนึ่งวันองค์ชายกลับประชวรหนักเสียก่อน ตอนนี้กระหม่อมจึงให้ อาฉู แวะพักระหว่างทางพ่ะย่ะค่ะ "
อาฉู?
อาฉูผู้นี้ก็คือข้ารับใช้ของใต้เท้าอัน และตายไปแล้วเช่นกัน ตายในเหตุการณ์เดียวกับขันที่ผู้นี้ของเขา
ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
" เหวินกงกง ข้า ตอนนี้ข้าอายุเท่าไหร่ "
" ก็ สิบห้าชันษาอย่างไรเล่าพ่ะย่ะค่ะ "
ได้ยินเช่นนั้นในใจของจ้าวโจวหรงเต้นแรงระรัวขึ้นมาทันที ทั้งตื่นตระหนก ทั้งตกใจ แต่ใดๆแล้ว เขากลับรู้สึกดีใจยิ่งนัก
เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดก่อนหน้านี้ขึ้นคืออะไร เขาฝันถึงเรื่องราวในอนาคต หรือ เขาอาจจะย้อนเวลากลับมาในอดีต
แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาก็ดีใจ ดีใจที่เรื่องทุกอย่างมันยังไม่เกิดขึ้น
ดีใจจริงๆ
' ขอบคุณสวรรค์ ที่ให้ชีวิตใหม่กับข้า ข้าสัญญาว่า จะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับบังลังก์มังกรอีก จะไม่พาใครไปตายอีกแล้ว '
จ้าวโจวหรงแย้มยิ้มกว้างออกมาอย่างโล่งใจ ต่อแต่นี้ไปเขาจะใช้ชีวิตให้ดี มีแต่ความสุข พอกันทีกับการแย่งชิงบังลังก์ เขาจะหันหลังให้กับวังหลวงอย่างจริงจังและถาวรเสียที