ขัดดอกรัญจวน

"หลงทางกับพ่อเหรอเด็กน้อย แถวนี้อันตรายนะไม่รู้เหรอ"

"น.. หนู.. หนูมาหาเจ้าของที่นี่ค่ะ"

"มาหาเจ้าของที่นี่?" เอียงคอทวนประโยคที่ได้ยิน ดันลิ้นดุนมุมปากนิดๆ

"..."

ริมฝีปากสวยถูกเจ้าของกัดเอาไว้พยักหน้ารัวๆ ตอบกลับ มือเล็กกระชับสายกระเป๋าสะพายแน่นพยายามหลบสายตาน่าอึดอัดชะโงกหน้าหาคนที่รู้สึกคุ้นหน้ามากที่สุดในกลุ่มคนเหล่านี้ซึ่งกำลังยืนทำหน้านิ่งอยู่ด้านหลังผู้ชายตรงหน้าอยู่

"หนูขอคุยด้วยได้หรือเปล่าคะ"

เสียงหวานเอ่ยลอดริมฝีปากแผ่วเบา สายตาอ้อนวอนขอร้องกำลังจดจ้องอยู่กับใบหน้าของเขตแดนทำคนที่เจ้าหล่อนบอกว่ามาหาแต่กลับชะโงกคุยข้ามหน้ากับลูกน้องด้านหลังเค้นเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างเย้ยหยันออกมาผ่านลำคอ

พุดตานเหมือนลูกแมวตัวน้อยที่กำลังรอเจ้าของเดินเข้ามาอุ้มออกจากเสือตัวใหญ่ที่ยืนขวางหน้า จะเงยหน้าขึ้นมองก็กลัวดวงตาคมกริบคู่นั้น จะขยับเดินไปหาคนที่อยากจะคุยด้วยก็กลัวจนไม่กล้าขยับตัวไปไหนนอกจากชะโงกหน้าข้ามไหล่กว้างร่างแกร่งของคนตรงหน้าไปเท่านั้น

ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอกลั้นหายใจไปตอนไหน สองมือที่กำสายกระเป๋าแน่นตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อจนรู้สึกได้ ขมับบางมีเม็ดเหงื่อผุดซึมรำไรรู้สึกเย็นวูบเหมือนถูกน้ำแข็งเข้าประคบยามลมพัดผ่าน

"เด็กมันอยากคุยกับมึง มาสิ"

นานนับนาทีกว่าจะมีเสียงพูดลอดออกมา และก็ไม่ใช่ใครที่ไหนคือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่เอง

* * * * * *

"...หนูอยากมาคุยกับคุณเรื่องหนี้ของพ่อค่ะ ขอเวลาให้เราอีกหน่อยได้ไหมคะมันจำนวนเยอะมากเกินกว่าเวลาแค่เจ็ดวันจะหามาได้ ขอเวลาอีกสักหน่อยได้ไหมคะ"

"นานเท่าไหร่ หนึ่งเดือน สองเดือนหรือหนึ่งปี หรือทั้งชีวิต ไหนเธอลองบอกฉันมาสิว่าฉันต้องให้เวลานานเท่าไหร่เธอถึงจะสามารถหาจำนวนเงินก้อนนั้นมาคืนได้ ทั้งต้นและดอก"

"..."

"ที่จริงมันก็พอจะมีทางช่วยอยู่หรอกนะ อยากฟังไหมล่ะ"

พุดตานเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง ไม่ได้ตอบรับว่าอยากจะฟังหนทางที่เขาเสนอมา เธอมองไม่ออกเลยว่าหนทางไหนที่พอจะเหลือช่องว่างให้เธอเดินออกมาได้บ้าง

"หึ ก็แค่ปล่อยให้ฉันเอาที่ดินตรงนั้นมาหนี้ทั้งหมดก็จะจบ หรือไม่ก็.. เอาสิ่งมีค่าที่เธอมีมาแลกสิ อย่างเช่น... ร่างกาย"


นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน เนื้อหา ตัวละคร และเหตุการณ์ในเนื้อเรื่องเป็นเรื่องที่สมมุติขึ้นเท่านั้น
โหลดตัวอย่างอ่านก่อนตัดสินใจซื้อนะคะ**