นิยายรัก ร้าง และรานร้าว

เพลงแห่งความหลังของเขากับเพ็ญ…ชีวิตเสี้ยวหนึ่งของเราสองไปพ้องพานกับเพลงนั้นอย่างไม่น่าจะเชื่อ
…หนาวลมเย็นยิ่ง เราอิงซบกันดวงจันทร์คล้อยต่ำ คืนนั้นยังจำฟากฟ้าราตรีที่มีจันทร์ฉาย ไฉนมาลืม รักเราเคยสร้างริมฝั่งเชียงรายเมื่อคืนเดือนหงาย นิยายสวาทบาดหัวใจไม่ลืม…
รถแล่นเลยหลับทิ้งห่างออกมา กับนิยายรักบทเก่า…กับความเยาว์วัยของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีความฝันเปี่ยมล้น กับผู้ชายที่เหมือนเงาลางเลือนในสายลมหนาว…
เพ็ญรู้ว่าหล่อนได้ทอดทิ้งชายคนนั้นเอาไว้ที่เมืองเชียงราย…
ทิ้งไว้กับนิยายรักบทเก่า…นิยายที่เป็นอดีต
มันก็แค่นิยายเพ้อฝันเรื่องหนึ่ง นิยายที่จบลงด้วยการจำพราก…
มันก็เท่านั้นเอง