นางโลมเจ้าหัวใจ

“ท่านทำกับข้าแบบนี้ไม่ได้นะ! โซจิซังต้องไม่ยอมแน่!”
“ในเมื่ออยู่กับข้า ก็ห้ามเรียกชื่อชายอื่น!” ฮิจิคาตะซังตะคอกใส่ข้า
ข้าเบิกตากว้าง ยังงงอยู่ไม่หายว่าเกิดอะไรขึ้น?
ระหว่างนี้มือไม้ของฮิจิคาตะซังก็มิได้อยู่เฉยๆ ความอุ่นร้อนจากฝ่ามือของเขาแทรกเข้าไปในสาบเสื้อกิโมโนของข้า บีบเคล้นทรวงอกของข้าอย่างแรง คิ้วข้าขมวดเข้าหากัน ทั้งเจ็บทั้งอาย ใบหน้าของข้าร้อนซู่และคงจะแดงก่ำไปทั้งแถบ หมดเรี่ยวแรงขัดขืนแทบจะในวินาทีที่เขาสัมผัสกับเนื้อตัวของข้า เขาดันข้าลงนอนก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออกในเวลาอันรวดเร็วแล้วล้มลงมานอนทาบทับตัวข้าที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ย
โอบิของข้ามันหลุดไปตอนไหนข้าก็ไม่รู้เรื่องแต่ฮิจิคาตะซังกลับเอามันมาผูกกับข้อมือทั้งสองของข้าแล้วดันไปไว้เหนือหัว เขากระซิบข้างหูข้าด้วยน้ำเสียงร้ายกาจ
“ฮานะ ข้าจะทำให้เจ้าคายความจริงออกมาเอง”
“ฮิ... ฮิจิคาตะซัง ปะ... ปล่อยข้าไปนะ”