ก่อนอรุณทอแสง

-------------------------------
ทิวาเจ้าลดเลือนหายกลางเวหา

ดวงดาราประดับแสงราตรีใหม่

แม้นเราสองต้องพลัดพรากจรจากไกล

หากอรุณทอแสงใหม่ให้หวนคืน...
---------------------------------

เพราะรับคำสั่งจากเบื้องบนให้มาสืบหาเรื่องทุจริตของขุนนางต่างเมือง
หมื่นทิพเสนา...ขุนนางหนุ่มวัย ๒๐ ปี จึงต้องแสร้งระเหเร่ร่อนมาอยู่หัวเมืองเล็ก ๆ
อำพรางตนเป็นพรานป่าคอยล่าสัตว์เลี้ยงชีพ

แต่เมื่อมาถึงแล้ว...ปริศนาที่ต้องแก้นั้นมิใช่เรื่องราชการลับเพียงเท่านั้น...
ยังมีเรื่องของเขา...และเรื่องราวของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เคยพบกันเมื่อสิบปีก่อนด้วย


เด็กหญิงตัวน้อย ดวงตากลมสุกใส และมักร้องไห้ใส่เขาทุกครั้งเมื่อพบหน้า...
จากกันไปสิบปีแล้ว...ป่านนี้เธอคงเติบโตเป็นหญิงสาวแรกแย้มและงดงาม


แต่เมื่อเขากลับมาคราวนี้...เธอหายไปที่ใด... ?
ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่...

เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่...
------------------------------

สายลมยามเย็นวันนี้พัดผ่านกายชวนให้รู้สึกอ้างว้าง ยามอาทิตย์อัสดงส่องผืนนภาให้เปลี่ยนเป็นสีทองอร่าม นกน้อยบินเป็นกลุ่ม ๆ กลับรังตนเองพร้อมส่งเสียงเจื้อยแจ้ว

ร่างสูงนั่งพิงระเบียง พลางทอดสายตามองธารน้ำหน้าเรือนตน... มองไกล ๆ เห็นเรือนร้างของเศรษฐีมิ่ง เขายิ่งนึกถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่ตนเคยรู้จัก

ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ...

ชายหนุ่มพลันถอนหายใจเสียงเบา...ก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันหลังหมายจะเข้าไปข้างในเรือน

แต่ก็ต้องผงะด้วยความตกใจเมื่อเห็นแม่พิกุลยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า
หญิงสาวส่งยิ้มสดใส ดวงหน้ายังหวานละมุนดังเดิม...เรือนผมดำขลับปลิวไสวเบา ๆ ตามแรงลม


“ตกใจหรือเจ้าคะ”

“ใครให้เจ้ามาเงียบๆเช่นนี้เล่า”

“โธ่คุณพี่...”
“ก็ข้าเป็นผี หากไม่ให้มาอย่างนี้...แล้วจักให้มาอย่างไรเล่าเจ้าคะ”

---------------------------------