พยศรักนายมาเฟีย

ปรั่ก!

แก้วไวน์ถูกกระแทกลงบนโต๊ะกระจกอย่างแรง ก่อนที่เจ้าของแก้วไวน์จะดันตัวลุกขึ้นจากโซฟา หวังเดินเลี่ยงออกจากห้องเจ้าของผับทว่า...

หมับ!

“นี่!” แผดเสียงใส่ทันทีที่ถูกมือหนาคว้าข้อมือไว้
“ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอออกไป เธอก็ไม่มีสิทธิ์ออกไป”

“แล้วจะให้ฉันอยู่ทำไมอีก นายให้ฉันมาทำความสะอาดที่นี่ไม่ใช่?” มิลนิกส์ใช้ข้อเสนอหยิบยกขึ้นถามหวังใช้เป็นข้ออ้างหนีออกจากผับ หากเธอไม่รีบออกไปภายในหนึ่งนาทีคงไม่รอดจากฤทธิ์ของยากล่อมประสาท

“ใช่”
“งั้นก็ปล่อย ฉันจะไปทำงาน”
“อยู่กับฉันก็ทำงานของเธอได้” นัยน์ตาคมกริบโลมเลียไปตามส่วนเว้าโค้งของหญิงสาวด้วยแววตากะลิ้มกะเหลี่ย
“หมายความว่ายังไง?” มิลนิกส์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ หัวดวงใจน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ลางสังหรณ์บางอย่างผุดขึ้นในหัว
“ก็ทำงานบนเตียงกับฉันไง ต้องให้บอกทุกอย่างเลย?”
“ฝันไปเถอะ!”