ขอเรียกคนนี้ว่าที่รัก

"พี่รู้ไหม ที่ผู้ชายเขาชวนผู้หญิงให้อยู่ด้วย เขาไม่ได้ชวนมานั่งดื่มเบียร์แล้วก็จบหรอกนะ"

ตีรณาเม้มปาก สมองคิดหาคำพูดสวนกลับแต่มันกลับนึกไม่ออก คงเป็นเพราะมุมปากที่ยิ้มเท่ นิ้วมือที่เริ่มไต่ไปตามแผ่นหลังจนถึงลำคอ รวบปัดผมให้มันอยู่ด้วยกัน เตรียมจะรูดซิปด้านหลังเดรสของเธอ

"ก็เหมือนจะรู้ เลยตามมา"

"พี่ชอบผม?"

คิ้วเข้มโก่งขึ้นด้วยความสงสัย เพราะตลอดสามปีที่รู้จักกันมา เขาไม่เคยเห็นว่าตีรณาจะแสดงอะไรที่มันบ่งบอกว่าเธอรู้สึกดีกับเขาออกมาเลยด้วยซ้ำ

"ก็ไม่ได้เกลียดนะ"

คิมหันต์หัวเราะกับคำพูดย้อนที่แสนจะฉลาด ถึงแม้ใบหน้าหญิงสาวจะแดงก่ำอาจจะเพราะเบียร์หรือความอาย แต่เธอก็ยังไม่หลงกลอะไร

"แล้วถ้าคืนนี้เรานอนด้วยกัน.."

นิ้วมือใหญ่เลื่อนซิปลงเชื่องช้า เอ่ยประโยคปลายเปิดที่เขาก็ไม่รู้ว่า ถ้าหากมันเกิดขึ้นจริงๆ ทุกอย่างจะเป็นอย่างไร ในเมื่อเขาไม่อาจจะเสียเธอในฐานะอะไรก็ตามไปได้..

เมื่อบางครั้งในชีวิตของเรา การมีคนดีๆ สักคนอยู่ แค่นั้นมันก็พอจะช่วยทำให้ชีวิตก้าวเดินต่ออย่างมีความสุข

"พรุ่งนี้ เราก็จะยังเป็นเพื่อน เป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม.. ดีลไหม" ตีรณายกมือขึ้นคล้องคอหนุ่มรุ่นน้องตรงหน้า ถ้าหากความรักครั้งแรกจะเกิดขึ้น ก็ขอให้เป็นเขาคนนี้เท่านั้น

"ดีลครับ.."