ผจญผีนักรบโบราณ วัดร้างกลางป่า

ปี พ.ศ. 2527
กลางป่าแห่งหนึ่ง คณะทำงานกลุ่มเล็กๆ นำทีมโดยสงกรานต์ทำงานอยู่ที่นั่น หนึ่งอาทิตย์ล่วงเข้าไปแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี งานมีความคืบหน้าไปกว่าครึ่ง โครงกระดูกหลายโครงที่หลับใหลใกล้จะถูกเคลื่อนย้ายออกไปไว้ในพิพิธภัณฑ์ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้ซากโบราณคดีเหล่านี้เสียหาย ‘สงกรานต์’ จึงมุ่งมั่นและตั้งใจกับการทำงานนี้เป็นอย่างยิ่ง

ยามเขามีสมาธิจดจ่อกับการทำงาน โลกรอบกายก็เหมือนหยุดหมุน เว้นแต่สรรพสิ่งใกล้ตัวที่ตรงหน้า เขานั่งอยู่ในหลุมโครงกระดูกเพียงลำพัง ค่อยๆ ใช้แปรงปัดผงดินออกจากซากโบราณตรงหน้าอย่างแผ่วเบา คล้ายกับว่า กลัวของร่างจะรู้สึกตัวตื่น
รอบกายเงียบเชียบจนได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจเต้น หรือแม้กระทั่งเสียงเม็ดดินเม็ดทรายเล็กๆ ที่ถูกปัดออกจากกระดูกขาวโพลน ราวกับมันกระเด็นเข้ามาในโพรงประสาทรับรู้ของเขา พลันอากาศเย็นยะเยือกผิดธรรมชาติก็ลอยวูบลงมายังก้นหลุมกว้างอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ กลิ่นหอมเย็นๆ ของน้ำอบน้ำปรุงลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ ก่อนจะมีเสียงเล็กๆ กระซิบแผ่วที่ข้างหู
“มีคนมาหา แต่ดูท่าน่าจะไม่ใช่เรื่องดีนะ”

เขาขยับตัวลุกขึ้น บิดตัวไล่ความเมื่อยขบ เสียงเครื่องยนต์ของรถคันหนึ่ง ก็ดังใกล้เข้ามายังแคมป์ของคณะทำงาน มันเป็นเรื่องแปลกที่จู่ๆ จะมีคนดั้นด้นขับรถมาหาเขาถึงกลางป่าในเวลาเย็นย่ำเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ