เงาตำนาน

ฉัตรลดาหมุนตัวกลับไปคุกเข่าต่อหน้าพระบาง เหลือบตามามองก็เห็นจอมแสงหันกลับมาเหมือนกัน เขาพนมมือไหว้ระหว่างอกอย่างเตรียมพร้อม เมื่อเห็นฉัตรลดายังนั่งเฉย เขาจึงส่งสายตาวิงวอนมาที่เธออีกครั้ง ฉัตรลดาสบตากับเขาแล้วถอนใจอย่างปลง ๆ ก่อนจะยกมือพนมขึ้นแล้วเปล่งเสียงออกมาอย่างชัดเจนต่อหน้าพระบาง
“ลูกขออโหสิกรรมให้กับองครักษ์คำฝง ขอให้เวรกรรมใด ๆ ที่เคยก่อกรรมกันไว้ทั้งที่เจตนาและไม่เจตนา ทั้งทางกาย วาจา ใจสิ้นสุดกัน ณ บัดนี้”
สิ้นเสียงของเธอ ฉัตรลดามองเห็นประกายเหมือนสายฟ้าแลบพาดเฉียงมาจากมุมห้องเชื่อมเข้าสู่ดวงตาพระพุทธรูป ทั้งสองข้างและจุดสว่างเรืองรองขึ้น ขณะที่เธอนั่งตะลึงมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา ท้องฟ้าภายนอกอาคารพิพิธภัณฑ์ที่เคยสว่างสดใส จู่ ๆ ก็กลับมืดครึ้มเหมือนฝนกำลังก่อตัวจะตกหนักขึ้นมาโดยไร้วี่แวว แค่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ฝนฟ้าคะนองเกิดขึ้นทั่วบริเวณ ความเย็นยะเยือกจับร่างเธอจนสั่นเทาอย่างไม่อาจระงับ ฟันกระทบกันดังกึก ๆ ตลอดเวลา กล้ามเนื้อทุกอณูร่างกายสั่นระริกเหมือนระลอกคลื่นวิ่งไล่ตามกันไปทั่วร่างกาย เธอรู้สึกเหมือนเหตุการณ์เกิดขึ้นต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุด จนกระทั่งแสงเรืองรองในพระเนตรของพระบางค่อย ๆ หรี่ลงและกลับคืนสู่อาการหลับตาเหมือนเดิม อาการสั่นเทาของเธอจึงค่อย ๆ สงบลงและทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนสู่ปกติอีกครั้งไม่เว้นกระทั่งฟ้าฝนที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่เบื้องนอกก็ยุติลงในเวลาไม่กี่นาทีนั้นเหมือนกัน