an inevitable marching of time

เสียงฟ้าลั่นคำราม ฤดูฝนพัดพากลับมาอีกครั้ง งานเขียนของข้าพเจ้าดาษดื่น ไม่อาจปฏิเสธได้ มิได้เต็มเปี่ยมด้วยพลัง มิได้น่าติดตามตื่นเต้น มิได้มีเวทย์มนต์มังกรดำ หรือยานบินสู่โลกพระจันทร์ดวงใด ถึงกระนั้น ข้าพเจ้ายังคงมีความพึงใจที่ได้เขียนเรื่องราวเหล่านี้ อาจเป็นความรัก ความโหยหาอาลัย ความเสียดาย แล้วแต่ท่านพึงใจจะเรียก
กาลเวลาหมุนผ่านเปลี่ยนไป ยามท่านได้ละเลียดสายตาแห่งความใคร่รู้ไปตามตัวอักษรในหนังสือเล่มนี้ ฤดูฝนอาจจากไปแล้ว ผืนดินอาจเหือดแห้งตามมาด้วยลมหนาว ท่านอาจกำลังผิงไฟอยู่บนเก้าอี้บุหนัง แต่ยามนี้ ยามตัวอักษรได้ร้อยเรียงจารึกสิ่งที่ท่านกำลังจะได้อ่าน สายฝนกำลังตก ฟ้าคำราม และแสงจากฟ้ากำลังร่วงหล่นจากแผ่นเมฆสู่ผืนดิน
ข้าพเจ้าเชื่อเสมอว่าความรักคือสิ่งที่ขับเคลื่อนชีวิตของข้าพเจ้าให้เคลื่อนผ่านไป แต่ในความย้อนแย้งนั่นอีก ที่เป็นตัวฉุดรั้งมิให้ข้าพเจ้าไปไหนได้ไกลนัก ข้าพเจ้ายังติดค้างอยู่ในห้องรูหนูในมหานครแห่งนี้ ที่ถูกย้อมเป็นสีเทาด้วยเมฆฝนนั่น ข้าพเจ้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เรื่องราวที่ข้าพเจ้านำมาบันทึกในหนังสือเล่มนี้ จะทำให้ท่านทั้งหลายเข้าใจความรักและสายฝนเหล่านั้นได้อย่างเป็นรูปธรรมมากขึ้นนัก