เลวให้เธอรัก

กว่าไรต์ตัวนิดจะได้เขียนจากใจต้องใช้เวลาหลายเดือน และแล้วจู่ ๆ พล็อตก็โผล่พรวดขึ้นมา ตื่นเต้นมากที่จะได้เขียนเรื่อง “เลวให้เธอรัก” ตื่นเต้นเป็นเรื่องแรกที่ “ขุนเขา” พระเอกของไรต์พูดจาหยาบตามประสาหนุ่มวิศวะไฟฟ้า แต่ไม่ใช่พูดมึงมาพาโวยกับเพื่อนเท่านั้นพานไปถึง “น้องข้าว” นางเอกมีชาติมีตระกูลสูงด้วยจ้า

“อย่ามาถูกตัวข้าวนะ ปล่อย...รุ่นพี่เลวมากที่ทำแบบนั้นกับข้าว” เสียงตำหนิอย่างโกรธ โมโห เกลียดจนไม่อยากให้ขุนเขาถูกตัวเธอ
คิ้วของขุนเขาเลิกขึ้นแปลกใจ เพิ่งเคยได้ยินยัยชืดเสียงดังใส่เป็นครั้งแรก ถามว่ากลัวไหม คนอย่างเขาไม่กลัวหรอก ถ้ากลัวจะบุกมาหาถึงบ้านทำไมกันวะ
“นั่งคุยกันดี ๆ กูอยากคุยด้วย”
“ข้าวไม่มีอะไรจะคุยกับรุ่นพี่” เธอยังเสียงดังขู่คนเป็นรุ่นพี่ ก็หวังให้เขากลัว เกรงใจเธอบ้าง แล้วที่นี่เป็นบ้านของเธอนะ ดีที่คุณแม่ยังไม่กลับจากงานแฟชั่นต่างประเทศ ไม่เช่นนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ
“กูจะปล่อยถ้ามึงนั่งคุยกับกูให้รู้เรื่อง” ขุนเขาก็ไม่ยอมเช่นกัน มาถึงบ้านผู้หญิง ไม่ได้มาง้อแต่อยากคุยไงวะ แม่งหงุดหงิดที่ยัยชืดดื้อใส่เขา
เมื่อเห็นยัยชืดยังดื้อไม่เลิกทั้งสะบัดแขนจะให้หลุดจากถูกเขาจับให้ได้ทำให้ขุนเขาต้องพูดแบบนั้นออกไปแล้วหวังผลดีที่ได้กลับมา
“ถ้ามึงไม่หยุดดื้อ กูจะจูบตรงนี้!”
แล้วผลที่ได้คือขวัญแก้วหยุดดิ้นทันที กลัวเขาจูบขนาดนั้นเลยหรือวะ ก็เคยจูบกันตั้งนานวันนั้น ขุนเขาจำได้จูบจนปากบวมฉึ่งก็ไม่รู้ว่าบวมเพราะกินเผ็ดหรือจูบของเขากันแน่ว่ะ
“มึงกับกูจูบกันมาแล้ว กลัวขนาดนั้นเลยหรือวะ” อดแซวไม่ได้จากเห็นท่าทางบวกหน้าตื่นตระหนกของยัยชืด คนถูกแซวหน้างอใส่
“เวลามึงงอนน่ารัก รู้ไหม หึ ๆ” พูดหยอก ก่อนคนน่ารักจะถูกรวบตัวไปกอดและหอมหัวเหน่งอย่างเอ็นดู พลอยให้ร่างของขวัญแก้วเกร็งกับสัมผัสอ่อนโยนของรุ่นพี่ขุนเขาขึ้นมา

(เนื้อหามีคำพูดหยาบคายในกลุ่มของขุนเขา ถ้านักอ่านไม่ชอบแนวนี้ผ่านได้ หรือทดลองอ่านก่อนนะคะ)