ขอรักอีกสักครั้ง [One night]

-----------------------------------[ มีตอนพิเศษเฉพาะใน E-book ด้วยนะคะ ]------------------------------------

" เธอไม่รู้เลย ว่าการกระทำของเธอ มันทำให้ใครบางคนต้องกลืนน้ำลาย และความอดทนของเขาก็กำลังเหลือน้อยเต็มที "

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“แน่ใจใช่ไหมที่ทำแบบนี้”

ดวงหน้าคมอันหล่อเหลา น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหูหญิงสาวร่างเล็กในอ้อมแขน

“อืม” เธอพยักหน้ารับเบาๆ ดวงตากลมคู่สวยแวววับเป็นประกาย แต่น้ำใสๆ กับไหวระริก

“เธอเมามากแล้ว กลับไปเถอะ ….ก่อน…ก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจ “ชายหนุ่มร่างสูงดึงเธอให้ออกห่างตัวพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไม่อ่ะ….. “เธอตอบออกมาอย่างคนดื้อดึง

“กลับ….พี่บอกให้กลับไง เดี๋ยวออกไปส่ง”

โปรดคว้าข้อมือเล็กของหญิงสาว ก่อนจะรั้งตัวเธอขึ้นพยุงเพื่อให้ออกจากห้องของเขา

“ถ้าพี่ไม่อยากให้พราวอยู่ที่นี่ ได้ค่ะ….งั้นพราวจะไป ไปต่อที่อื่น”

พริ้มพราวนั่งทรุดลงกองกับพื้นอย่างคนเอาแต่ใจ ทว่าคนเมายังคงบ่นอู้อี้จนฟังไม่ได้ศัพท์

“ลุก!!!” เขาฉุดแขนเล็กๆ ของเธอ

“ปล่อยพราวนะพี่โปรด “พริ้มพราวสะบัดแขนออกจากเขา ดวงตากลมจับจ้องที่ชายหนุ่มรุ่นพี่ไม่วางตา

“พราว…พราวชอบพี่ “ หญิงสาวสารภาพออกมาน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น

ถึงจะเมาจนขาดสติ แต่คำพูดประโยคนี้ของพริ้มพราวมันคือความจริง จริงอย่างที่ไม่ต้องสงสัย เธอแอบชอบรุ่นพี่อย่างโปรดมาตลอด แต่เขากลับไม่เคยสนใจเธอเลย ทั้ง ๆ ที่เขาก็เป็นเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกับ พิชญ์ พี่ชายของเธอด้วยซ้ำ เคยเจอะเจอกันเป็นประจำ

คืนนี้ที่ทั้งสองมาอยู่ที่ห้องนี้ได้ก็เพราะ พริ้มพราวเมาจนเกือบจะโดนไอ้พวกในพับมันลวนลามเข้าให้ ถ้าไม่ได้โปรดเข้าไปช่วยเอาไว้คงแย่แน่ ๆ แถมเพื่อนของพริ้มพราวก็ต่างเมากลับบ้านคนละทิศคนละทาง โปรดไม่รู้จะทำยังไง ถึงต้องพาพริ้มพราวมาที่ห้องของตนก่อน และคิดเอาไว้ว่าถ้าสร่างเมาเมื่อไหร่จะรีบพาตัวกลับไปส่งที่บ้านทันที แต่แล้วไม่รู้เกิดเรื่องบ้าอะไร ทำให้คืนนี้เขากลับใจสั่นกับน้องสาวของเพื่อน คนที่เขามองว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโตมาโดยตลอด

“พราว….พี่เป็นคนยังไงพราวก็รู้ ยังจะชอบพี่อีกเหรอ “

“ค่ะ ….แต่พี่โปรดจะไม่ชอบพราวก็ไม่เป็นไร พราวแค่อยากบอกให้พี่รู้ เท่านั้น”

ปลายเสียงสารภาพเสียงอ่อนลงราวกับพูดกับตัวเอง
หากนี้ไม่ใช่น้องสาวเพื่อนรัก คิดหรือว่าเสืออย่างไอ้โปรดจะมานั่งลังเลแบบนี้ ป่านนี้คงกระโจนเข้าใส่เหยื่ออย่างเสือโหย พริ้มพราวไม่ใช่เด็กเล็กๆ อย่างที่เขาเคยคิดอีกแล้ว

วันนี้เขาได้มองเธอจนเต็มตา ใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ในชุดเดรสสั้นเข้ารูปสีหวาน อวดทรวดทรงของเด็กสาววัยแรกรุ่นสวยสะพรั่ง เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่ทิ้งตัวยาวสยายถึงกลางหลัง เธอไม่ใช่เด็กแล้วจริงๆ
โปรดต้องสะบัดหน้าอย่างแรง เพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา และแข็งใจท่องเอาไว้ว่านี้ น้องเพื่อนนะโว้ย แม้เหยื่อตรงหน้าจะน่ากินขนาดไหนก็ตาม

“ทำยังไงเธอก็จะไม่ยอมกลับใช่ไหม”

“ใช่….จนกว่า….” โปรดเลิกคิ้วสูง เพื่อรอฟังคำของหญิงสาว

“จนกว่าพี่โปรดจะบอกว่า คิดยังไงกับพราว” ดวงหน้าจิ้มลิ้มยื่นเข้ามาใกล้หน้าหล่อเหลาของเขา ดวงตาหวิบไหวอย่างเฝ้าคอยคำตอบ

“พี่….พี่….พี่ไม่ได้ชอบเธอ “

“พี่โปรด!!!!” พริ้มพราวผิดหวังอย่างที่สุด เธอเพียงคิดว่า หากสารภาพความในใจ เขาอาจจะคิดแบบเดียวกับเธอ แต่นี่….

“พี่ไม่ชอบของฟรี …รีบกลับไปซะ แล้วอย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก เธอคงไม่โชคดีเหมือนคืนนี้แน่”

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------