โซ่เสน่หา

คำพูดของเขาฟังดูดีทีเดียวแต่เขาช่างกล้าพูดออกมาได้ พูดราวกับว่าเขาไม่ได้ทำผิดอะไรเลย
เขารู้บ้างไหมว่าเวลาที่ผ่านมาสองปีเต็มๆ ที่เขามีความสุข กลิ่นแก้วมีความรู้สึกเหมือนกับว่าตกนรก
มันเป็นนรกขุมที่ลึกที่สุด ใครต่อใครอาจจะลืมเหตุการณ์นั้นเพราะกาลเวลาที่ผ่านมา
ทว่าสำหรับเธอผู้ตกเป็นเหยื่อของชะตากรรมบอกกับตัวเองว่า ต่อให้หมดลมหายใจ วิญญาณของเธอก็จะจารึกและจดจำในการกระทำของเขา

“ขอโทษ เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว”
“แก้ว ผมยังรักและระลึกถึงคุณอยู่ตลอดเวลานะ”
เขาพูดเสียงไม่ดังนัก หากก็ดังก้องโสตประสาทของคนฟัง หญิงสาวบอกกับตัวเองว่าหากเป็นก่อนหน้านี้ หญิงสาวต้องเชื่อและหลงใหลได้ปลื้มกับคำพูดหวานๆ ของเขา
“คู่ขาของคุณจะเสียใจนะ”
“แก้ว...อย่าพูดถึงคุณแพ็ทอย่างนั้น”
เขาออกรับแทนภานุรัตน์จนคนฟังมีอาการร้อนวูบวาบไปหมด ดูเถิด เขาเห็นแก่นังกะเทยนั่น ไม่ได้คิดรักษาน้ำใจของเธอเลย
“ต๊าย! ขอโทษค่ะ ดิฉันต้องเรียกเธอว่าภรรยาของคุณต่างหาก”
“เราพูดเรื่องของเราดีกว่านะ”
ปะรำพยายามดึงหญิงสาวให้ไม่แตะต้องภานุรัตน์ หญิงสาวมองหน้าเขาอย่างชิงชัง
“ไปลงนรกเสียเถอะ! ผู้ชายเส็งเคร็ง”