หนีรักมาเฟีย

“นายจำผู้หญิงที่ฉันตามหาเป็นบ้าเป็นหลังเมื่อห้าปีก่อนได้มั้ย” ราเดนกระดกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแล้วเอ่ยถามเพื่อน การิลเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ทำท่านึก
“จำได้ คนที่นายโวยวายว่าฟันนายแล้วก็ทิ้ง ฮ่าๆๆ” การิลยังจำเรื่องราววันนั้นได้ดี วันนั้นก็นั่งรวมตัวกันตามประสาเพื่อนแบบนี้นี่แหละ แล้วราเดนมันโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงเมื่อลูกน้องเข้ามารายงานว่าตามหาไม่เจอ เขาก็เลยถามมันว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าพ่อยานยนต์ก็ตอบทั้งที่โมโหว่าโดนสาวฟันแล้วทิ้ง ตามหาตั้งแต่วันที่สาวเจ้าหนีหายจนวันสุดท้ายที่ต้องเดินทางกลับรัสเซีย “อย่าบอกนะว่ามาจนถึงตอนนี้นายก็ยังหาเธออยู่?” การิลถึงกับมองใบหน้าหล่อๆ ของเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่คิดว่าคนที่ไม่เคยทำอะไรแล้วต้องเสียเปล่าอย่างราเดน เวเนียมิน จะยังฝังใจเรื่องผู้หญิงในคืนนั้น!
“ใช่ ตลอดห้าปีที่ผ่านมา ฉันให้สายสืบตามหาตลอดแต่ไม่เคยเจอ ไม่รู้ว่ายายนั่นเป็นแม่มดหรือเปล่าถึงหายตัวไปแบบไร้ร่องรอยอย่างนี้” ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งหงุดหงิด เพราะผู้หญิงคนนั้นทำให้เขาแทบไม่ขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนไหน เวลาจะจ้ำบ๊ะกับสาวทีไร ใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงคนนั้นก็ลอยเข้ามาทุกทีจนเขาหมดอารมณ์
“ฉันว่าหล่อนเป็นแน่ๆ ถึงได้ร่ายมนตร์ใส่นายจนคลั่งได้ขนาดนี้ ถามจริงๆ เธอสวยขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาอยากจะรู้นักว่าหน้าตาสวยขนาดไหนถึงมัดคนอย่างราเดนได้อยู่หมัด
“สวย...สวยแบบมองไม่เบื่อ แล้วไม่ใช่สวยอย่างเดียว เป็นผู้หญิงใจกล้าด้วย” นัยน์ตาเข้มของการิลเบิกกว้าง อยากให้เพื่อนอีกสองคนมาอยู่ตรงนี้กับเขา เพื่อยืนยันว่าไม่ได้หูเพี้ยนว่าไอ้เพื่อนบ้ามันวิจารณ์สตรีแบบดีมากๆ เสียด้วย
“ฉันอยากเห็นเธอเลยว่ะ”
“ตามหาอยู่ เจอเมื่อไหร่ฉันจะทำโทษให้หนักเลย” ราเดนฮึ่มฮั่มในลำคออย่างข่มอารมณ์ การิลหัวเราะน้อยๆ แววตาพราวระยับยามมองเจ้าพ่อยานยนต์
“ทำโทษนี่ ทำโทษแบบไหนวะ จะจับกดอยู่บนเตียงทั้งวันทั้งคืน?”
“หึ ไม่ใช่แค่จับกด จะล่ามโซ่ไม่ให้หนีไปไหนด้วย คอยดูเถอะ!”