ภรรยากำมะลอของบุรุษตัดแขนเสื้อ

ในค่ำคืนหนึ่งที่ชะตาพัดพาให้ประสบพบกับเคราะห์ร้าย ชินชิว หลัน มีชีวิตรอดมาได้จากการช่วยเหลือของบุรุษผู้หนึ่งที่เดินทางผ่านมา
นางซาบซึ้งในบุญคุณ และมุ่งมั่นที่จะตอบแทนเขา...
นางตกลงและยินดีที่จะช่วยเขาเมื่อได้รู้ว่าเขาเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อที่จะถูกจับแต่งงานกับสตรีนางหนึ่ง
นางยินยอมสวมรอยเป็นคนรักกำมะลอ หากทว่า.... เหตุการณ์กลับบานปลาย จนรู้ตัวอีกที...นางก็เป็นสตรีที่เข้าสู่พิธีการแต่งงานกับเขาไปเสียแล้ว
ความสัมพันธ์ ความเสน่หา ความใกล้ชิต ....ทำให้นางตกหลุมรักเขาอย่างสิ้นหัวใจ ทั้งที่รู้ทั้งรู้ 'เขาเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อ' ที่รักเพศเดียวกัน หาได้เกิดมาเพื่อมอบกายใจให้สตรีอย่างนาง....

.................

"ข้าเห็นคู่รักของท่านแล้ววันนี้ เขามาหาท่าน"
ชิวหลันเปลี่ยนเรื่องสนทนา ชวนเขาเอ่ยถึงคนรักเผื่อเขาจะผ่อนคลายและอารมณ์ดีขึ้น จิ่นเซียนถึงกับนิ่วหน้าก่อนจะนึกไปถึงหย่งอี้
"อ่อ...เขามาแสดงความยินดีกับข้าที่แต่งงานกับเจ้า"
"เขาไม่คิดมากใช่หรือไม่ ท่านบอกเขาไปหรือไม่ว่าข้ากับท่านแต่งงานกันเพื่อให้บิดาของท่านวางใจก่อน"
จิ่นเซียนไม่ตอบอันใด ได้แต่เงียบนิ่งเป็นคำตอบให้นาง
"ไว้ผ่านไปสักระยะ บิดาขอท่านใจเย็นลง ค่อยหาจังหวะที่จะบอกเรื่องของท่านกับคู่รักก็แล้วกัน ข้าเอาใจช่วย"
ชิวหลันคลี่ยิ้ม จับแขนเขาไว้เพื่อให้กำลังใจ
"แต่ข้าสงสัย ท่านไม่มีความรู้สึก หรือมีอารมณ์กับสตรีเลยหรือ"
ชิวหลันนิ่วหน้าเอ่ยถาม จิ่นเซียนถึงกับแปลกใจ
"เจ้าถามเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร"
"หากท่านพอจะมีความรู้สึกบ้าง ก็มีโอกาสที่จะมีหลานให้บิดาของท่าน ข้าก็รู้สึกว่าข้าเข้าใจบิดาท่านนะเจ้าคะ อายุที่มากขึ้นก็อยากอุ้มหลาน อยากพัก อยากวางใจ และการสืบทอดตระกูลก็เป็นหน้าที่ของท่านด้วย"
ชิวหลันเอ่ยเรียบๆ หากแต่จิ่นเซียนกลับหัวใจกระตุกสั่นไหว
หาใช่เขาไม่รู้สึกอันใด เมื่อคืนนี้ เขานอนพลิกกายไปมาตลอดคืนก็เพราะรู้สึก...กับนาง ใจอยากจะคว้าร่างนางมาแนบกาย สัมผัสให้สมกับที่วาดไว้ในความคิด แต่ทำไม่ได้เพราะไม่อยากล่วงเกิน
"ไม่รู้สิ มันต้องพิสูจน์ บางทีข้าอาจจะรื้อฟื้นความเป็นบุรุษในตัวข้าขึ้นมาได้บ้าง"