บ่วงรักเมียคืนเดียว

ปภังกร...เขาตกลงในบ่วงรักของเมียคืนเดียว
กวินภัค...เธอจะไม่มีวันแบ่งลูกให้เขาโดยเด็ดขาด ไม่แบ่งคือไม่แบ่ง!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อยู่ที่นี่กันแค่สองคนเหรอ” เขามองทาวน์เฮ้าส์ชั้นเดียว หน้าบ้านแคบมาก แต่ก็สะอาดสะอ้านตา
“อยู่กับสามีค่ะ”
โดนเข้าไปหนึ่งดอก ปภังกรก็รู้สึกเจ็บจี๊ด แต่เอาจริง เขายังคิดว่ามันคือการลักไก่ แน่ล่ะ เธอสวย แถมยังคงหลงเหลือแววตาไร้เดียงสาแบบที่ผู้ชายชอบซ่อนอยู่ด้วย แต่ลูกติดนี่สิ เธอไม่กล้าทำอะไรไม่ดีไม่งามต่อหน้าลูกแน่
“เป็นพ่อของลูกชายฉันด้วยใช่ไหม”
กวินภัครู้ว่าเขาจงใจกวนประสาท
“ไม่ใช่ลูกคุณค่ะ แต่วินนี่เป็นลูกของฉันกับสามี ขอให้คุณเลิกตอแยเราแม่ลูกด้วยค่ะ” เธอโกหกไปก่อน แล้วค่อยหาทางแก้ไขทีหลัง
“ขอเข้าไปดูหลักฐานได้ไหมล่ะ”
“ไม่ได้ค่ะ! บ้านเป็นพื้นที่ส่วนตัว ไม่ใช่ที่ที่คนนอกจะเข้ามาเพ่นพ่านเอาแต่ใจ”
“ก็เพราะว่าไม่มีหลักฐานสินะ ถึงได้ไม่อนุญาต” เขาแม้จะนั่งอยู่ด้านหน้า แต่ก็ทันได้หันไปเห็นเธอที่เผลอเม้มปากอย่างประหม่า
“แล้วแต่คุณจะคิดเลยค่ะ แต่วินนี่ไม่ใช่ลูกของคุณ”
“งั้นขอตรวจดีเอ็นเอ”
“ไม่ให้ตรวจค่ะ ลูกเป็นกรรมสิทธิ์ของฉัน...”
“กับสามีในจินตนาการ” เขาชิงต่อประโยคให้ น่าขัน แต่จะรับมันไว้พิจารณา เด็กที่ไหนจะกล้าเรียกคนอื่นว่าพ่อ ถ้ามีพ่อเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว
“อย่ามาที่นี่อีกนะคะ ไม่งั้นฉันคงต้อง...”
“ให้สามีจัดการฉันให้เด็ดขาด หรือจะแจ้งตำรวจเอาคนทั้งโรงพักมาไล่ฉันดีล่ะ” ก็ลูกบอกอยู่ชัดๆ ว่าดีใจที่เขากลับมาจากสวรรค์ แล้วไอ้สามีกำมะลอนี่มันยังจำเป็นอยู่ไหม
เธอมองคนอวดดีที่กล้าพูดแทรก เขาทำเหมือนเธอเป็นตัวตลก ให้ตายสิ
“หวังว่าคุณจะเข้าใจ” เธอจะตัดบทตรงนี้แหละ แต่จังหวะที่กำลังจะก้าวลงจากรถก็ถูกเขาคว้าข้อมือเอาไว้แน่น
“คราวนี้ตาฉันพูดบ้าง...”
เธอมองคนที่จ้องตากับเธอนิ่ง เขาเอาจริงเธอรู้ แม้ไม่ได้รู้จักนิสัยใจคอกัน แต่ก็มั่นใจว่าเขาจริงจังมาก
“ถ้าเธอหนี แล้วฉันตามเจอ เธอจะไม่ได้เจอหน้าลูกอีก”
เขาพูดเสียงเรียบมาก สั้นกระชับ แต่ช่างหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ กวินภัคไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึง ลูกที่เขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิด เขาก็ยังจะมาแย่งเอาไปจากเธอ
คนเลว เห็นแก่ตัว ไร้มนุษยธรรม!
ปภังกรก็รอว่าเธอจะโต้ตอบว่าอะไร แต่คุณแม่ลูกหนึ่งกลับบิดแขนออก แล้วก็เดินลงไปเปิดประตู ช้อนอุ้มลูกที่ยังงงๆ เข้าบ้านไปเลย
“พ่อ...บ๊ายบาย”
แต่เสียงของลูกก็เหมือนจะเติมพลังให้คนที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าได้เป็นพ่อ เขาโบกมือให้คนที่แม่จับมือลง
ภาพเด็กน้อยยังสะกดสายตาคนเป็นพ่อได้อีกนานเชียว จะบุ่มบ่ามใจร้อน เอาแต่ใจคงไม่ได้ คงต้องใช้เวลา รู้เขารู้เรา เขาจะชนะในการรบเพื่อให้ได้ลูกและต้องได้เธอเป็นของแถมมาด้วย