Oops! บอสขาหนูท้องแล้วค่ะ (หนังสือเสียง)

“อะไร?”
“ที่ตรวจการตั้งครรภ์ค่ะ”
พยุหะเลิกคิ้วแล้วหยิบแท่งสีขาวขึ้นมาดู ตรงกลางมีขีดสีแดงขึ้นสองขีด เขาไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
“ท้อง?”
“ค่ะ”
“กับใคร?”
“บอสคะ! หนูไม่ได้สำส่อนขนาดที่เอากับใครก็ได้ง่ายๆ นะคะ”
“แต่เธอเอากับฉัน ไม่สิ... เธอให้ฉันเอา”
“ขอบคุณที่แก้ไขประโยคนะคะ แต่ถ้าจะให้ถูกต้องที่สุดมันควรจะเป็นบอสบังคับหนูมากกว่าค่ะ”
“ฉันนี่นะบังคับเธอ มิรันดา! คนอย่างฉันไม่เคยต้องบังคับใคร”
“บอสบังคับหนูค่ะ บอสบอกหนูว่าหนูสวย น่ารัก แล้วก็เริ่มลวนลามหนูจนหนูใจอ่อนยินยอมในเวลาต่อมา ถ้าบอสเป็นลูกผู้ชายจริงต้องจำทุกการกระทำของตัวเองได้”
“แล้วไง เธอจะให้ฉันรับผิดชอบ?”
“หนูไม่คิดจะเสียตัวให้ใครฟรีๆ หรอกค่ะ บอสต้องรับผิดชอบหนู”
********
“เพื่อทวงความยุติธรรมให้ลูกฉัน ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว”
ในขณะที่กำลังกินข้าวเย็นกับเพื่อนรักที่พักอยู่หอเดียวกัน มิรันดาก็โพล่งออกมา ชฎาพรถึงกับวางช้อนมองเพื่อนอย่างสงสัย
“เธอจะทำอะไรได้มิรัน ในเมื่อของแบบนี้มันปรบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกนะ”
“ก็ใช่ไง ถ้าเขาไม่ลวนลามฉันก่อน ฉันก็...”
“แต่เธอสมยอม”
“พรเธอยังเป็นเพื่อนฉันอยู่หรือเปล่า เธอกำลังเข้าข้างผู้ชายมากเล่ห์แบบเขานะ”
“ฉันไม่ได้เข้าข้างเขา แต่เพราะบอสของเธอทั้งหล่อทั้งรวย แค่ใช้สายตามองเธอก็อ่อนระทวยทั้งตัวและหัวใจแล้วเพื่อน หรือเธอจะปฏิเสธว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขา มันก็แค่เซ็กซ์เท่านั้น”
********
“ถ้าไม่เกิดเรื่องวันนี้ บอสก็คงไม่พูดออกมาสินะคะ”
“ใช่ ฉันไม่พูดเรื่องที่ฉันรู้อยู่แล้ว แต่ฉันอยากถามเธอสักอย่างในเรื่องที่ฉันยังไม่ค่อยแน่ใจ”
“อะไรหรือคะ”
“ทุกครั้งที่เธอปฏิเสธฉัน อ้างโน่นอ้างนี่สารพัด เธอรักฉันบ้างมั้ย”
“โธ่!!! บอสยังจะถามอีกหรือคะ หนูทำขนาดนี้แล้ว ไหนว่ารู้ทุกเรื่องอยู่แล้วแต่ไม่พูด แล้วทำไมถึง... อุ๊บ!!!”
เสียงสุดท้ายถูกกลืนหายเมื่อชายหนุ่มบดขยี้ริมฝีปากอิ่มหวาน ละเลียดลิ้นชิมรสเนื้อนุ่มอย่างอ่อนโยนและเรียกร้องอยู่ในที อ้อมแขนโอบกอดร่างเล็กก่อนจะยกเธอขึ้นมานั่งบนตักกว้าง
“ฉันก็แค่อยากได้ยินจากปากเธอ”