หย่ารักภรรยาไร้ใจ (ตอนพิเศษ)

สิ่งที่ฌามาหรือชาร์มเคยคิดว่าเพ้อเจ้อ มีแค่ในนิยายแฟนตาซีหรือละครได้เกิดขึ้นจริงๆ เธอเกิดใหม่ในร่างของมารดาใจยักษ์ใจมารในโลกอีกพันปีข้างหน้า แถมพ่วงด้วยลูกแฝดสาม (อดีต) สามีชังน้ำหน้า!
เมื่อภรรยาไร้ใจไม่เห็นค่า บดขยี้ความรักความรู้สึกของเขาอย่างไม่ให้ราคา สะบั้นรักไม่ไยดี รักแท้จึงเปลี่ยนเป็นความแค้น ชิงชัง รังเกียจ
ห้าปีต่อมา…ฌามาหรือชาร์มหวนกลับมาในชีวิตของคาเล็บอีกครั้ง พร้อมความทรงจำที่เลือนหายกับเด็กแฝดสามหน้าตาน่ารัก แต่ดวงตาสีเทาเงินเหมือนเขา
ถ้าอยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือ แต่แม่เสือที่คาเล็บต้องไฝว้ด้วยคืออดีตภรรยาไร้ใจ เขาควรบดขยี้เธอให้แหลกคามือหรือประคองไว้ในอุ้งมือดีเล่า?
+++
“คุณมาเพื่ออ้างสิทธิ์ในตัวสามแฝด”
“ใช่! ผมมีเงิน มีอำนาจมาก สามารถดูแลและเลี้ยงดูสามแฝดได้ดีกว่าคุณ” เขาใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด พูดคำพูดที่โหดเหี้ยมที่สุด
ชาร์มถูกจี้ใจดำจนสะอึก แต่พูดอย่างแน่วแน่ว่า…“ฉันไม่อาจจะเดินจากไปเฉยๆ ได้ เด็กๆ ต้องการฉัน…”
“บอกราคาของคุณมา” คาเล็บพูดตัดบทอย่างรำคาญ
“เด็กๆ มีชีวิตจิตใจไม่ได้มีไว้ขาย”
หนุ่มหล่อร้ายมองมาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม แต่มีเกล็ดน้ำแข็งเย็นเยียบชวนหนาวเหน็บในดวงตาเรียวสีเทาเงิน
“อย่าเอาเด็กๆ มาอ้าง ‘ฌามา’ ในฐานะแม่ของลูคัส ลูก้า ไลลา คุณได้ทำหน้าที่แม่ให้ดีที่สุดแล้วหรือยัง?”
“!!!”
คาเล็บยิ่งพูด ชาร์มก็ยิ่งหน้าซีด โดยเฉพาะตอนที่เขาเรียกเธอว่า ‘ฌามา’ แบบวัวสันหลังหวะ
“คุณไม่ได้รัก ห่วงใยเด็กๆ ด้วยใจจริง คนที่คุณรักในใบโลกนี้มีแค่ตัวคุณเอง เพราะคุณมันผู้หญิงหน้าเงินเห็นแก่ตัว ชอบเรียกร้องความสนใจ คบชู้ มั่วผู้ชาย ทั้งยังโกหกเป็นไฟ บอกว่า…ทำแท้งเพื่อทำร้ายจิตใจผม จากนั้นก็เอาความโกรธแค้น เกลียดชังที่คุณมีต่อผมมาลงที่เด็กๆ…”
ความเคียดแค้น เกลียดชัง ไอสังหารน่าครั่นคร้าม รังสีอำมหิตอันน่ากลัวที่พุ่งเป้ามาที่ ‘แม่ตัวปลอม’ ทำให้เธอต้องก้าวถอยหลังหนีโดยจิตใต้สำนึก
“ลูคัส ลูก้า ไลลาเป็นแค่เด็กเล็กๆ บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้และไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย ดุด่าทุบตีโดยไร้เหตุผล จิตใจของคุณทำด้วยอะไรหึ!”
“ฉัน…” ชาร์มจนด้วยถ้อยคำที่จะกล่าว ไม่มีคำแก้ตัว ไม่มีคำอธิบาย
“ในฐานะแม่คุณสอบตก” นัยน์ตาสีเทาเงินของคาเล็บลุกเป็นไฟ “ผมจะไม่มีวันยอมให้คุณทำร้ายเด็กๆ ได้อีก ไม่มีวัน!”
+++
“ดึกดื่นเที่ยงคืนทำไมไม่หลับไม่นอน ทั้งยังใส่ชุดนอนบางหวิว โนบราขนาดนี้คิดจะอ่อย ยั่วยวนผมหรือไง”
ชาร์มยกมือกอดด้วยท่าทีปกป้องตัวเอง “อย่ามากล่าวหากันนะ ฉันได้ยินเสียงนึกว่าโจรขึ้นบ้านเลยออกมาดู”
แต่คนเมา ไร้สติไม่ฟังเสียง เดินเยื้องย่างเข้าหาราวพยัคฆ์ร้าย
“อย่ากด ฉันเจ็บ…”
“อย่ามาร้อง ทำหน้าน่าสงสารให้ใครดู ผมรู้เท่าทันมารยาหญิง คุณสวมชุดนอนไม่ได้นอนมาอ่อย คิดจะใช้เซ็กซ์มาควบคุมผมใช่ไหม?” คาเล็บที่ขอบตาดวงตาแดงก่ำกล่าวหาแล้วก้มหน้าลงมากัดปากอดีตภรรยาไร้ใจอย่างดุร้าย
จูบนี้มันช่างเย็นชา อาฆาตมาดร้าย ตั้งใจให้เธอได้เจ็บและอาย ก่อนจะผลักร่างบางออกด้วยความรังเกียจ