Begin Again ในยามเมื่อลมพัดหวน

“ปรายไม่ต้องพูด พี่รู้ว่าปรายกำลังคิดจะทำอะไร แค่ 5 ปี มันยังไม่พอเหรอปราย ในวันที่ปรายเจ็บปวดพี่ไม่มีสิทธิ์ได้ยืนอยู่เคียงข้างเลย ปรายให้พี่อยู่ด้วยแค่ตอนที่ปรายมีความสุขเท่านั้น พี่รู้ว่าปรายรักพี่มากถึงยอมทำทุกอย่างเพื่อพี่ พี่ก็อยากทำอะไรเพื่อปรายบ้าง”

อธิปัตย์หันหน้ามาหาปรายฟ้าขณะที่หยุดยืนอยู่ปลายเตียงนอน

“ปรายไม่อยากให้พี่ปัตย์ทิ้งคุณพ่อ คุณแม่ และธุรกิจที่พี่รักและสร้างมากับมือ เพื่อปรายและลูก พี่ปัตย์ฟังเหตุผลของปรายหน่อยนะคะ ปรายจะรอพี่ที่บ้านหลังนี้พร้อมลูกทั้งสองของเรา”

ปรายฟ้าเอื้อมมือไปจับที่ใบหน้าของอธิปัตย์และร้องไห้ออกมา เธอไม่ได้อยากจากเขาหรือให้เขาจากเธอและลูกไป เธอจะรอวันที่อธิปัตย์กลับมาหาเธออีกครั้งในวันที่เหมาะสมกว่านี้

“ปรายจะไล่พี่ออกไปจากชีวิตของปรายอีกครั้งอย่างนั้นเหรอ”

“ปรายไม่ได้ไล่ค่ะพี่ปัตย์ ถ้ามันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ ปรายก็อยากให้พี่ปัตย์เดินไปในเส้นทางที่คู่ควรกับพี่ค่ะ”
ปรายฟ้าโน้มคออธิปัตย์ลงมาและเขย่งปลายเท้าขึ้นไปเพื่อจุมพิตริมฝีปากของอธิปัตย์