เสี้ยม

มีความอยากจะเล่าเรื่องราวในชีวิตการทำงานที่ผ่านมาของฉันให้ทุกคนได้รับรู้ผ่านตัวอักษรที่จะเรียงร้อยต่อสายตาของทุกๆคนที่สนใจต่อจากนี้
ฉันเชื่อค่ะว่าทุกคนมีความฝัน ฝันว่าสักวันเราจะต้องมีเงินและความเป็นอยู่ที่ดี
ฉันเองก็มีความคิดแบบนั้นผุดขึ้นมาในหัวตลอดเวลาตั้งแต่เรียน มหาวิทยาลัยจนจบออกมามีงานทำเป็นหลักแหล่งฉันก็ยังไม่หยุดความคิดนี้
ฉันเคยไม่เข้าใจว่าเหตุใดคนเราทุกคนจะต้องเรียนหนังสือด้วย ในเมื่อสิ่งที่เรียนมาก็แทบจะไม่ค่อยได้เอามาใช้ในสายงานที่ตัวเองทำ
และสิ่งที่สอนเราให้ได้เรียนรู้ในการทำงานจริงๆกลับเป็นประสบการณ์ที่ตัวเองเจอมาล้วน ๆ
แต่อย่างว่ากระดาษที่เรียกว่าใบปริญญามันก็คือใบเบิกทาง ในการก้าวเข้าสู่สังคมของคนทำงาน เพราะทุกอย่างในชีวิตต้องมีลำดับขั้นของมัน ทุกอย่างต้องมีใบการันตีรับรอง และการเรียนหนังสือก็ทำให้เราได้เปิดโลกกว้างจริงๆ



กับชีวิตที่ทำงานที่ใครๆต่างก็พร่ำบอกเสมอว่า

“เราทุกคนทำงานกันอย่างพี่น้อง”

มันก็จริงแบบที่เขาว่านั่นแหละ

ไม่เถียง

แต่คงเป็นพี่น้องในรูปแบบของกาสะลองซองปีปที่ญาญ่านักแสดงหญิงในดวงใจของนักเขียนเคยฝากผลงานเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน
เพราะตั้งแต่เริ่มทำงานเป็นลูกจ้างครั้งแรก ฉันก็ได้สัมผัสได้ถึงกับคำว่า
ความอิจฉา
และการเสี้ยม