เด็กเอ๋ย...เด็กน้อย

ความเป็นครูอนุบาลอ่ะเนาะ มันก็ต้องพบเจอวีรกรรมแสบแสบของเด็กมากมายหลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเรื่องฟ้อง การตีกัน ขโมยขนมกัน หรือสิทธิ์ความไม่เท่าเทียมต่างๆนานาที่เด็กได้เผชิญในห้องเรียนตัวเอง จนนำมาซึ่งเรื่องปวดหัวในแต่ละวันให้กับคุณครู เพราะครูจะเปรียบเสมือนผู้ประทับรับคำฟ้อง ส่วนเรื่องจะถูกส่งต่อหรือไม่นั้นก็แล้วแต่คดีที่เด็กนำมาร้องเรียน

บางคดีก็ไกล่เกลี่ยกันได้
บางคดีก็ต้องมีการสืบพยาน
หรือบางคดีก็จำเป็นต้องมีคณะลูกขุนเข้ามาร่วมรับฟังด้วย

เห็นไหมว่าชีวิตของครูอนุบาลมันสนุกสนานเฮฮาขนาดไหน
ประกอบกับอนุบาลเป็นวัยที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองด้วย อารมณ์หรือความรู้สึกต่างๆก็จะถูกแสดงออกมาในแบบที่ รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ เกลียดก็บอกว่าเกลียด
เขาถึงได้เปรียบเปรยไงว่า เด็กน้อยเปรียบเสมือนผ้าขาวบริสุทธิ์ อยากให้เป็นสีอะไรก็เพียงแค่แต่งแต้มลงไป ผ้าขาวผืนนี้ก็จะเปลี่ยนแปลงไปตามสีสันที่เราจัดให้ทันที

ดังนั้นถ้าเราสร้างความคิดและจิตใต้สำนึกที่ดีให้กับเด็กในวัยนี้ไม่ได้ มันก็คงเป็นงานช้างให้กับคุณครูในชั้นต่อๆไป แต่ถ้าเราเริ่มต้นปลูกฝังให้กับเขาตั้งแต่แรกเริ่ม มันก็อาจจะเป็นเรื่องที่ดีๆให้กับเด็กๆในอนาคตต่อไปก็ได้น่ะ