เหม่ด่อยี นางพญาอาถรรพ์

“เหม่ด่อยีค่ะ”
เป็นชื่อประหลาดที่พฤกษ์ไม่เคยได้ยินมาจากที่ไหน เขาเหลือบมองตามสายตาเพื่อนสนิทไปยังกอว่านใหญ่บนพื้นดินราวนางพญาของเรือนเพาะไม้นี้ทั้งหมด เป็นอุปาทานของแสงแดดที่สะท้อนตาหรือไรเขาจึงเห็นเงาของชายผ้าสีขาวและผมสีเข้มประบ่าแซมวาบขึ้นมาก่อนจางหาย
วาสิตาวางบัวรดน้ำลงก้าวเดินมาหยุดอยู่ใกล้กับสองหนุ่ม พฤกษ์มองเสี้ยวหน้าสวยนั้นเกือบขมวดคิ้วเมื่อเห็นแววขบขันเจือสมเพชในดวงตาคู่สวยนั้นทั้งที่สีหน้าหล่อนยังเรียบเฉย
“สนใจหรือคะ?”
“ครับ” บุรีว่าอย่างกระตือรือร้น “ ผมไม่เคยเห็นว่านแบบนี้มาก่อนเลย ใบสวยจริง สรรพคุณอะไร ปลูกยากไหมครับ”
“ไม่ค่ะ” เสียงใสเจือหัวเราะเมื่อมองไปที่กอว่าน “เหม่ด่อยีเลี้ยงง่ายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว...”