ต้องมนต์

เสน่หาร้อนแรง แผดเผาเพียงเพราะมนตรา ไม่อาจยั่งยืนตลอดกาล

“อีแย้ม มึงไปกับกู” พะเยาเรียกหาบ่าวรับใช้คนสนิท
“ไปไหนรึเจ้าคะ” อีแย้มก็งงงวย จำต้องวางผ้าถูเรือนลงเสียก่อน
“ตามกูมาอย่าพูดมาก”
“เจ้าค่ะ”
แย้มก้าวตามคุณหนูของมันไป ไม่อาจปฏิเสธ แม้แต่จะสอบถาม นายว่าเช่นต้องว่าไปเช่นนั้น ดูหน้าคุณหนูเถิด บึ้งตึงบอกบุญไม่รับเช่นนี้ บ่าวต่ำต้อยด้อยค่าอย่างหล่อนมีรึจะกล้าขัด
“เช่นไรนั่งลากรถรับจ้างเจ้าคะ รถที่บ้านมีก็ให้ไอ้ชุ่มขับไปส่งสิเจ้าคะ”
“มึงนี่ถามมากเสียจริง”
“ก็บ่าวอยากทราบนี่เจ้าคะ”
“ขืนกูนั่งรถที่บ้าน เป็นได้รู้ความลับกูพอดี”