เกลียดรักคนเถื่อน

บาดแผลในใจของเกียนทำให้เขากลายเป็นคนแข็งกระด้าง ไม่เคยมองเห็นคุณค่าของผู้หญิง เขามีแต่ความเกลียดชัง
ติณณาเกลียดความร้ายกาจของเขา แต่โชคชะตาก็เล่นตลก เหวี่ยงเขาให้มาเป็นคู่ จากที่เกลียดก็เลยได้รัก

.........................................................
“ถ้าไม่อยากออกจากเกาะนี้ ก็มาเป็นของฉัน”
“ว่าไงนะ”
ติณณาได้ยินชัด แต่ไม่คิดว่าเขาจะดูแคลนเธอขนาดนั้น จึงถามออกไปอย่างไม่แน่ใจนัก และเกียนก็ไม่ได้พยายามถนอมน้ำใจเธอสักนิดเดียว เขาพูดตรงเสียจนติณณาแทบกระอัก
“ฉันอยากได้เธอ อ้อ! แล้วอย่าคิดว่าฉันพิศวาสอะไรเธอนัก ก็แค่อดอยากมานานเท่านั้นเอง แต่ถ้าเธอไม่ตกลงเธอก็ต้องไปจากที่นี่ ฉันไม่อยากมีปัญหากับใครทั้งนั้น”
“ทุเรศ! ฉันไม่เคยเห็นใครทุเรศเท่ากับคุณมาก่อนเลย”
หญิงสาวกำหมัดแน่น อยากจะยกฝ่ามือขึ้นตบเขาอีกสักฉาด เขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะสลดเลยแม้แต่น้อย กลับยืดอกรับอย่างหน้าตาเฉย
“ฉันอยากได้ก็บอกว่าอยากได้ จะให้หรือไม่ให้ ถ้าไม่ให้ก็ไสหัวออกไป”

...........................................................
“เจ้านายไม่ควรไล่พี่คร้ามไปแบบนั้น”
“เป็นแม่มันหรือไงถึงมาออกรับแทนมัน”
พูดถึงคร้ามแล้วเกียนก็หงุดหงิดขึ้นมาอีก จริงๆ เขาเหม็นหน้าผู้ชายทุกคนบนเกาะ ไม่เว้นแม้กระทั่งน้องชายตัวเอง พักหลังก็เลยสั่งให้สมุทรค้างที่สำนักงานในตัวเมือง ส่วนละหานเขาให้นอนที่ฟาร์มมุก
“ฉันก็แค่สงสาร เจี๊ยบเขาท้องอยู่ เจ้านายไม่ควรจะไล่ไปที่อื่น”
“แต่ที่นี่ไม่เหมาะจะเลี้ยงเด็ก ฉันบอกไปแล้วนี่”
เกียนเสยผมแรงๆ พูดกับใครก็ไม่ยากเท่าพูดกับแม่คนนี้ คนอื่นกลัวเขาจนหัวหด แต่เธอไม่เลยสักนิด กล้าที่จะต่อปากต่อคำ แถมดูท่าจะไม่ยอมลงให้เขาง่ายๆ ด้วย
“เพราะเจ้านายไม่ชอบเด็กด้วยหรือเปล่าคะ”
“ก็เด็กเลี้ยงยาก ให้ไปน่ะดีแล้ว”
เขาให้เหตุผลง่ายๆ แต่ไม่ง่ายเลยที่จะเข้าใจ ติณณาพยายามกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ ก่อนจะถามเขาด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน
“อ้อ...งั้นถ้าฉันท้อง ฉันก็ไปได้ใช่ไหมคะ”
“ได้ แต่ใช้หนี้หมดหรือยังล่ะ ถ้ายังก็ไปไม่ได้”

ปล.ฝากรอติดตามเรื่องของ ‘ละหาน’ กับ ‘สมุทร’ ต่อด้วยนะคะ