คนที่ฉันแอบชอบไม่ได้แมนอย่างที่คิด

ดนตร์รู้สึกใจหายแปลกๆ เมื่อหล่อนกำลังจะเดินผ่านหน้าเขาไป หล่อนบอกให้เขาไล่ แต่ดูท่าแล้วคงไม่รอแต่จะออกไปเสียเอง มือหนายื่นออกไปของมันเอง คว้าแขนหล่อนรั้งเอาไว้ก่อนจะดึงเข้าหาตัว ร่างแบบบางเซเข้าสู่อ้อมกอดของเขา อ้อมกอดที่หล่อนโหยหามาแสนนาน

"ยังไม่ได้ไล่เลย จะไปไหนวะ ให้กูไล่ก่อนค่อยไปดิ" ดนตร์วางเกยคางบนหัวหล่อนพลางก้มพึมพำเบาๆ

"กูไม่หน้าด้านขนาดนั้นหรอก" หล่อนก็ตอบเสียงอู้อี้

"หน้าด้านหน่อย ทีตอนนั้นกูบอกไม่อยากๆ มึงยังเอาจนได้ ไม่เห็นจะอาย มาอายตอนนี้ทำไม"

ปวีรดาเงยหน้าขึ้นมองสบตาเขา ฟังที่เขาพูดแล้วรู้สึกได้ว่าเขาไม่ได้อยากจะหาเรื่องหล่อนจริงๆ ทั้งอ้อมกอดและวาจาอ่อนนุ่มก็ทำให้คนนึกชังไม่ลง ดนตร์เป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ผู้หญิงแข็งๆ รั้นๆ อย่างหล่อนก็แพ้ทางคนแบบนี้เอง มือหล่อนยกขึ้นกอดคอเขาไว้ทำเอาชายหนุ่มตกใจตั้งรับไม่ทัน

"อะไรของมึงเนี่ย!" เขาโวย

"ก็จะอะไรล่ะ ก็มึงอ่ะ...มึงอ่อนโยนกับกู ไม่ใช่ว่าชอบกูแล้วใช่มั้ยล่ะ"