ดวงดาหลา

ภาพวาดที่กำลังถูกรื้อฟื้น ภาพที่เคยเต็มไปด้วยความหลัง แต่ความทรงจำกลับถูกกลบมิด...แต่นับจากนี้ ไม่เพียงแค่รูปวาดที่จะถูกรื้อฟื้น แต่ความรู้สึกที่เคยจมมิด ก็ถึงเวลาที่จะกลับมาเปล่งประกายอีกครั้ง

........................................................................................

ทันทีมือเล็กของคำแพง ก็จับเอากระดาษแผ่นอื่นๆ ที่มีภาพวาดดวงดาหลาที่เหมือนกันอย่างกับถ่ายเอกสารออกมาในคราวเดียว

“อะไรเนี่ย”

“ก็บอกแล้วว่ามันเหมือนกัน”

“แล้วทำไมต้องวาดเยอะแยะขนาดนี้คะ” คำแพงหันไปถามด้วยความสงสัย หลังจากพิจารณาแล้วว่า มันไม่ใช่ภาพถ่ายเอกสาร หากแต่มันคือภาพจากปลายดินสอล้วนๆ เหมือนกันทุกแผ่น!

“พี่กำลังจะดึงจิตวิญญาณมันออกมาน่ะ แต่ก็ยังไม่พอใจ พี่ทำมันไม่ได้ แต่ก็ยังจะทำอยู่อย่างนั้น”

“หมอจะเข้าใจในสิ่งที่พี่พูดมั้ยน้า แต่จากที่เห็น มันคือความสวยงามค่ะ สวยมากๆ พี่วาดเหมือนเอาไม้บรรทัดวัดน่ะ พี่ทำได้ยังไง มันมหัศจรรย์มากเลยนะคะ สำหรับคนทั่วไปมันคือเจ๋งสุดๆ มากเลยนะคะ”

“มันแห้งแล้งไปน่ะ มันไม่มีชีวิต พี่ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น” องค์อรพูดเสียงหม่น แล้วใบหน้าก็พลันเศร้าหมองไปโดยไม่รู้ตัว

“สวยแล้ว” คำแพงพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาไปจากภาพวาดนั้นเลย

“สวยแต่ไม่มีชีวิต ก็ไม่ต่างจากซากศพ”

คิดไปไกลขนาดนั้นเลยหรือ คำแพงก็เพิ่งจะรู้ว่าศิลปินเขาคิดลึกซึ้งกันถึงเพียงนี้ แต่ทว่านัยน์ตาอันแสนเศร้าที่เหม่อผลุบลงมองพื้นนั้น ก็ทำให้คุณหมอเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลบางอย่าง

“พี่ก็เลยจะปลุกผีมัมมี่ขึ้นมาใหม่เหรอคะ”

...................................................................

มาร่วมเอาใจช่วยพวกเธอกัน!

การเดินทางของดวงดาหลา ได้เริ่มต้นแล้ว...