ใจรัญจวน 1

“อีก 20 ปีนับจากนี้...คุณจะรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่คุณไม่ได้ทำ มากกว่าสิ่งที่คุณเคยทำลงไป”- Mark Twain

แล้วสำหรับคนที่เคยผิดพลาดกับทั้งสิ่งที่ไม่ได้ทำและสิ่งที่ทำไปแล้วอย่างเขาล่ะ จะต้องเสียใจเพิ่มอีกกี่เท่ากันหนอ...

----------

“หนูท้องค่ะ”

“งั้นเหรอ” นิ้วเรียวซึ่งคีบแท่งนิโคตินขนาดสามในสี่ของมวนเคาะเถ้าผงตรงส่วนปลายลงในภาชนะแก้วทรงกลมสีดำขลับ วาววับ ดวงตาคู่เรียวรีดุจพญาอินทรีย์ที่ถึงแม้ไม่ได้กลมโต คมคายทว่ากลับแฝงไปด้วยแววน่าเกรงขามและเต็มไปด้วยอำนาจอย่างที่คนเห็นเป็นต้องยอมสยบ รวมถึงคนที่ยืนกรานกับเขาว่าท้องในตอนนี้ด้วย

เขาพ่นลมหายใจหัวเราะด้วยน้ำเสียงคล้ายเหยียดหยันต่อสิ่งที่หญิงสาวแสดงออก “ต้องการอะไร”

“คะ?”

“ก็ที่บอกว่าท้องไง ต้องการอะไรกันแน่”

“ทำไมพี่ถึงคิดแบบนั้น”

“ก็จะมีเหตุผลอะไรล่ะ ที่อยู่ดี ๆ น้องก็มาบอกว่าท้อง ทั้งที่-”

“หนูท้องจริง ๆ ค่ะ”

“เธออยากได้กี่บาท” สรรพนามที่เปลี่ยนไปแสดงความเหินห่างบวกกับคำถามด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันของเขาทำให้เส้นความอดทนของรัญจวนถูกกระตุกอีกครั้ง แต่เธอยังทนไหว

“พี่พูดอะไร”

“ก็เงินไง อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ”

“แล้วทำไมหนูต้องอยากได้เงินด้วย แล้วเรื่องที่หนูบอกมันเกี่ยวข้องกันกับอยากได้หรือไม่อยากได้เงินตรงไหนไม่ทราบคะ”

วัฒนกุลกระตุกยิ้มเหยียดหยันแบบไม่รักษาน้ำใจ “ก็ถามตัวเองสิว่าที่พยายามไปทั้งหมดนี้เพื่อไรกัน”

รัญจวนรู้สึกกระบอกตาร้อนผ่าว หน่วยตาเริ่มมีน้ำคลอ “หนูไม่คิดว่าพี่จะมีความคิดแบบ-”

“พี่ก็ไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้เหมือนกัน” คำพูดของเขาแทบจะสวนกลับทันควัน

รัญข่มลมหายใจอย่างอดทนอดกลั้น “ทำไม...พี่ถึงคิดว่าหนูอยากได้เงิน”

“ค่าสึกหรอไง”

“สึกหรออะไรคะ”

วัฒนกุลเหลือบตามองเพดาน เบ้ปากเหยียดหยันที่รัญจวนยังต้องให้เขาอธิบายเรื่องที่เขาคิดว่าเธอคงเข้าใจได้ไม่ยาก “ก็ค่าตัวเธอไง-”

“หลาย ๆ คนที่ผ่านมาก็ชอบมาพูดอะไรทำนองนี้กับฉัน แต่ก็ไม่ยักมีใครคลอดจริง ๆ ซักคน นอกจากเงินมาผ้าหลุดแล้วฉันคิดว่าน่าจะมีกรณีเงินหนาท้องยุบในพริบตาด้วยละมั้ง” เสียงทุ้มระเบิดหัวเราะกังวาน ราวกับเรื่องที่กำลังตึงเครียดสำหรับเธอนั้นเป็นเพียงสิ่งน่าขัน ใบหน้าดูถูกเหยียดหยามแสดงออกอย่างไม่ปิดบัง

เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งเงียบ ไม่เอ่ยถ้อยคำออกมาอีกวัฒนกุลจึงทึกทักว่าเธอน่าจะยอมจำนนต่อสิ่งที่เขาพูดกราย ๆ แล้วว่าเป็นความจริง “ต้องการเท่าไหร่ ว่ามาสิ”

การนำประสบการณ์ในอดีตมาตัดสินปัจจุบัน
การคิดว่าคนทุกคนจะเป็นเหมือนกัน
รวมไปถึงการใช้ความคิดของตนเป็นศูนย์กลางจักรวาลในครั้งนี้กำลังจะนำเขาไปสู่เส้นทางที่ทำให้เขาต้องจดจำไปตลอดชีวิตโดยไม่คิดฝัน

“หนูไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นละค่ะ” คำยืนยันจากริมฝีปากอิ่มทำเอาคนยื่นข้อเสนอพูดไม่ออก “แค่อยากให้รู้ว่าหนูกำลังท้อง” เธอบอกเสียงอ่อน

รังสีบางอย่างที่แผ่มาพร้อมท่าทางจริงจังทำให้วัฒนกุลชั่งใจ เขาชักเริ่มไม่ตลกละ ชายหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูง ทั้งสองกำลังยืนประจันหน้ากันในระยะห่างเพียงหนึ่งก้าว

“ท้องกับฉัน?” เขาชี้ตัวเองแล้วส่ายศีรษะ “ตลกละ ฉันป้องกันทุกครั้ง”
กับคนอื่นที่ผ่านมาก็แบบนี้ตลอดและอยู่รอดปลอดภัยทุกครั้ง แล้วนับประสาอะไรกับรัญจวนแค่ครั้งนั้นครั้งเดียวที่จะนำมาซึ่งความผิดพลาดขนาดนั้น จะเป็นไปได้ยังไงกัน ในเมื่อมีเซ็กส์ด้วยกันแบบนับครั้งได้ แถมป้องกันทุกครั้ง

นอกจากว่า...เขาพยักหน้ากับความคิดที่โผล่มาในหัว

“หรือว่าเธอท้องกับผู้ชายคนอื่นแล้วผู้ชายคนนั้นไม่รับผิดชอบเธอใช่มั้ยถึงได้ทำแบบนี้”

“ดูถูกกันเกินไปแล้วนะ...” รัญจวนรู้สึกเหมือนถูกตบหน้ากับคำพูดดูถูกเหยียดหยามที่วัฒนกุลเอ่ยออกมาอย่างหน้าตาเฉย

“ใช่ลูกฉันจริง ๆ รึเปล่าไม่รู้” คำพูดเหน็บแนมไม่ให้เกียรติทำให้เธอเจ็บปวดเกินรับ

“อาจเป็นลูกของผู้ชายคนอื่นแล้วมาตู่ว่าเป็นลูกฉันก็ได้ ขนาดนอนกับฉันยังนอนได้-”

“หยุดนะ!” น้ำตาของรัญจวนเอ่อท้นและกำลังจะไหลในไม่ช้า

“ฉันให้ล้านนึง!” ทั้งห้องเงียบงันไปพร้อมกับจำนวนเงินที่วัฒนกุลเสนอ “แลกกับการที่ไม่ต้องทนฟังเธอกล่าวหาแล้วยัดเยียดการเป็นพ่อเด็กให้กับฉัน ตกลงไหม ล้านนึงกับการจ่ายให้อะไรก็ไม่รู้แบบนี้ทั้งที่ฉันอาจจะไม่มีส่วนเลยก็ได้มันมากเกินไปด้วยซ้ำ แต่ก็คงทำให้ชีวิตคนอย่างเธอกับแม่สบายไปได้ทั้งปี เผลอ ๆ อาจจะหลายปี เพราะไม่รู้ว่าลำพังจากอาชีพแม่บ้านจะหาได้อีกกี่ปีถึงจะมีเงินเท่านี้”

“ตกลงค่ะ” เขายิ้มเยาะ เพราะผิดจากที่คิดไว้ที่ไหน แต่แล้วกลับต้องประสบกับความประหลาดใจอย่างไม่เคยพานพบมาก่อนในชีวิตและเขากำลังคิดผิดอย่างมหันต์ เงินของเขาไม่มีอำนาจกับหญิงสาวธรรมดา ๆ ที่เขาตราหน้าเมื่อเธอไม่คิดจะรับมันแม้เศษสตางค์แดงเดียว

“เก็บเงินคุณไว้เถอะค่ะ”

“เธอหมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่าหนูตกลงกับข้อเสนอของคุณและจะไปจากชีวิตของคุณด้วย” สรรพนามที่เปลี่ยนไปและคำพูดแปลก ๆ ของหญิงสาวทำเขาสับสน”

“เธอจะทำอะไร”

รัญจวนบอกอย่างเด็ดเดี่ยว “หนูก็คงต้องพาตัวเองเดินหน้าต่อค่ะ”

“เธอคงไม่คิดจะทำ แท--”

“ก็ในเมื่อทุกอย่างเป็นการตัดสินใจและรับผิดชอบของหนูคนเดียวแล้วนี่คะ หนูคงต้องหาทางออกด้วยตัวเอง”

ตาเขาลุกวาว “หมายความว่า”

“โชคดีค่ะ” รัญจวนตัดบทโดยไม่ตอบความค้างคาใจของเขาแล้วหมุนตัวหันหลังให้ มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่แห้งเหือดไปหมดแล้ว

“อือฮึ...” วัฒนกุลพูดได้แค่นั้นขณะที่รัญจวนมุ่งหน้าไปเปิดประตูโดยไม่แยแสที่จะหันกลับมา วัฒนกุลนึกอยากให้ตัวเองเอ่ยออกไปให้เธอใจเย็น แต่บางอย่างรั้งเขาไว้ และเขาไม่คิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ทั้งคู่จะได้เจอกัน

รัญจวนเลือกทางของเธอแล้ว

-----------------

****นิยายเรื่องนี้มีทั้งหมด 2 เล่มจบนะคะ****

**เพื่อให้ได้อ่านนิยายที่ถูกจริตที่สุด แนะนำว่าให้โหลดตัวอย่างมาอ่านประกอบการตัดสินใจซื้อก่อนค่า**