มาเฟียคนนี้เป็นของหนู

"แค่ส่งข้าวใช่ไหมคะ? หนูไปส่งแทนป้าก็ได้นะ"

"ขอบคุณมากนะหนูไอรีส ห้องสี่ศูนย์หนึ่งนะจ๊ะ"

ไอรีสส่งยิ้มให้ป้าใจ พร้อมกับรับถาดอาหารมาจากมือของป้า เธอเดินเข้าไปในโรงแรมอย่างคุ้นเคย ก่อนจะกดลิฟต์เพื่อเดินทางขึ้นไปชั้นสี่

สี่ศูนย์หนึ่ง

"ก๊อก!! ก๊อก!!"

"อาหารมาส่งค่ะ!"

"...เข้ามาเลย ไม่ได้ล็อก"

เธอดันประตูเข้าไป มีเสียงราวกับว่าเจ้าของห้องกำลังอาบน้ำอยู่ เธอวางถาดอาหารบนโต๊ะ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป

"เท่าไหร่!"

"คะ?"

เขาเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันส่วนล่างเอาไว้ บนตัวของเขามันมีรอยสักมากมาย อีกทั้งบนใบหน้าตรงช่วงแก้มยังมีรอยแผลถูกฟันเป็นทางยาวถึงจมูก ถึงจะดูน่ากลัวแต่ปฏิเสธเสน่ห์ที่มากมายของเขาไม่ได้เลย..

รอยแผลเป็นนี้มิได้ดูเป็นตำหนิ แต่มันช่วยเสริมให้เขาดูน่าเกรงขามขึ้นมาต่างหาก

"...ค่าอาหารนี่ เท่าไหร่?"

อ่า.. เหมือนกับว่าเธอจะไม่ได้ถามป้าใจเลยว่าค่าอาหารนี่มันกี่บาท

"ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าหนูลืมหยิบบิลค่าอาหารมาด้วย เดี๋ยวจะรีบเอามาให้ใหม่นะคะ!"

ไอรีสหมุนตัวเพื่อที่จะเดินออกไป แต่เขาเดินเข้ามาคว้าแขนเธอเอาไว้ พร้อมกับหยิบเงินแบงก์พันให้เธอสองใบ

"ไม่ต้องมาอีก..."

"อ่า.. ขะ.. ขอบคุณค่ะ"

เธอรับเงินนั่นมาพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณ แต่พอเธอจะเดินจากไปก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่จับแขนเธอ

"เป็นเด็กเสิร์ฟงั้นเหรอ?"

"ไม่ใช่ค่ะ แค่มาช่วยเฉยๆ บางทีคุณควรจะปล่อย..มือหนู"

เขาปล่อยมือเธอออก ไอรีสถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอก้มหน้าให้เขาอีกครั้ง พร้อมกับเดินไปที่ประตู

"กริ๊ก!"

ในขณะที่เธอจับลูกบิดประตูเขากลับเดินมาด้านหลังแล้วล็อกกลอน เขายืนอยู่ด้านหลังโดยที่ช่องว่างระหว่างเรามันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ!

และ..ตอนนี้เธอกำลังหวาดกลัว

"อ่า..มันแย่นิดหน่อย ตรงที่เธอปลุกมันให้ตื่นขึ้นมา..."

ปลุกอะไรกัน ปลุกอารมณ์โมโหของเขางั้นเหรอ? เธอพูดอะไรผิดกันนะ เธอก็แค่เอาข้าวมาส่งตามปกติ

"และ..เธออาจจะต้องเป็นคนช่วย ให้มันสงบลง"

ไอรีสหมุนตัวมามองหน้าของเขา

"บางที.. หากว่าคุณกินข้าว คุณอาจจะสงบลงก็ได้นะคะ"

เธอคิดว่าเธอเป็นบ่อยๆ ในตอนที่หิวมากๆ เธอจะโมโห และนั่นเรียกว่าโมโหหิว เขาคงจะโกรธที่เธอเอาข้าวมาส่งช้าสินะ!

ไอรีสถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ไม่เป็นไร หนูเข้าใจคุณดี มานี่สิคะ"

"ห๊ะ!?"

เธอกล่าวพร้อมกับจูงมือเขาไปนั่งบนโซฟา

"แกงส้มไข่ปลานี่อร่อยมากเลยค่ะ คุณต้องลองชิมฝีมือป้าใจอร่อยไม่แพ้ใครแน่นอน!"

ยัยเด็กนี่คิดว่าคำพูดของเขาเป็นคำพูดที่เธอสามารถล้อเล่นได้งั้นเหรอวะ!!

"อ้าปากสิคะ"

เธอยกช้อนมาจ่อที่ปากของเขา พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่คาดหวัง ให้ตายเถอะ! เขากำลังจะพ่ายแพ้ให้กับสายตาที่ไร้เดียงสานั่น

เขาอ้าปากเพื่อให้เธอตักข้าวป้อนเขา

"ชื่ออะไร?"

"ไอรีสค่ะ คุณดู..ใจดีกว่าที่คิดนะคะ"

"หึ ด่วนสรุปไปรึเปล่าสาวน้อย เธอเห็นบนที่นอนนั่นไหม มันมีปืนและมีดวางอยู่ ฉันอาจจะทำร้ายร่างกายเธอก็ได้.."

เธอไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะพูดเพื่อตอกย้ำให้เธอกลัวเขาทำไมกัน!!

"อร่อมไหมคะ?"

"อืม ก็พอกินได้"

"อย่างนั้นอารมณ์ของคุณ สงบลงแล้วใช่ไหมคะ พอดีหนูนัดเพื่อเอาไว้ที่ร้านอาหาร หนูคงจะต้องไปแล้ว"

"แล้วถ้าไม่ให้ไปล่ะ?"

เธอพึ่งจะเคยเจอคนเช่นนี้เป็นครั้งแรก...

"แล้วคุณจะให้หนูอยู่กับคุณทำไมคะ ถ้าคุณเบื่อที่จะอยู่คนเดียว คุณลงไปด้านล่างพร้อมกับหนูไหม ที่นี่มีผับติดริมทะเลด้วยนะคะ"

ฟาริคมองหน้าของไอรีสอย่างถูกใจ ยัยเด็กนี่ช่างพูดดีจริงๆ

"ไม่ไป และก็ไม่ให้เธอลงไปด้วย!"

วิ่งหนีไปเลยดีไหมนะ...

ตอนนี้เธอนั่งอยู่ที่พื้นหากว่าวิ่งไปที่ประตู เขาอาจจะวิ่งตามไม่ทันเพราะเขานั่งอยู่บนโซฟา

ฟาริคเอื้อมมือมาจับมือของไอรีสเอาไว้

"คิดว่าจะวิ่งหนีทันงั้นเหรอ? มานั่งตรงนี้สิ"

เขาออกแรงดึงเบาๆ ให้เธอเดินมานั่งลงข้างเขา

"กินสิ บอกว่าอร่อยไม่ใช่รึไง?"

อ่า บางทีเขาอาจจะไม่ได้เลวร้าย อย่างที่เธอคิดก็ได้นะ ไอรีสหยิบจานขึ้นมาก่อนเธอจะตักข้าวใส่จานและนั่งกินข้าวหน้าตาเฉย

"ไม่กลัวแล้วงั้นเหรอ?"

เธอส่ายหน้าเบาๆ

"หนูหิวมากกว่าค่ะ และก็คิดว่าคุณคงจะเหงา มาเที่ยวคนเดียวโดยไม่มีเพื่อนแบบนี้ ไม่มีใครคบงั้นเหรอคะ?"

ฟาริคหัวเราะ เขาหัวเราะเสียงดังอย่างลืมตัว วันนี้เขามาเที่ยวงานวันเกิดลูกน้องของเขา แดนเนียล เขาเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของที่นี่ พร้อมกับเป็นคนคุมพื้นที่แถวนี้ทั้งหมด

ฟาริค คือมาเฟียที่ปกคลุมคนจำนวนมาก มีธุรกิจที่เป็นทั้งสีขาว สีเทา และสีดำ ที่วันนี้เขาไม่มีบอดี้การ์ดเพราะเขาสั่งให้เจ้าพวกนั้นลงไปสนุกที่ผับ ไหนๆ วันนี้ก็เป็นวันหยุดเขาก็เลย ใจดีกับลูกน้องสักวัน

ยัยเด็กนี่กล้าว่าเขาไม่มีคนคบงั้นเหรอ?

"อายุเท่าไหร่แล้ว"

"หนูไม่คิดว่าเราสนิทกันจนขนาดที่หนูจะต้องบอกเรื่องส่วนตัวกับคุณนะคะ อีกอย่างคุณไม่ควรชวนหนูคุยเวลาที่หนูกำลังกินข้าว มันเสียมารยาทนะคะ!"

.

.

.



ฝากกดติดตาม + กดหัวใจให้กระต่ายน้อยตัวนี้ด้วยน้าาา