เหมยฮัว

“คุณมาร์คัส วันนี้เป็นเกิดอายุ 18 ของฉันนะ”
สาวน้อยร่างบอบบางผิวขาวผุดผาดลุกขึ้นนั่งฉับพลันจ้องมองคนรักที่นอนแผ่หลาหลับตานิ่งลมหายใจเริ่มสม่ำเสมอมากขึ้นหลังจากบทรักครั้งล่าสุดจบไปได้หลายนาที

“ทำไม จะเอาของขวัญเหรอ ฉันให้เธอไปตั้งหลายยกแล้วนะ แม่ดอกเหมย”
ร่างใหญ่ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงปล่อยลมหายใจเข้าออกทางปากในทุกคำพูดที่เปล่งออกมา มือหนาลูบคลำไหล่บางที่คลอเคลียด้วยผมดำยาวตามธรรมชาติไปถึงกลางแผ่นหลังด้วยความหลงใหล

สาวน้อยชาวไทยสวยจิ้มลิ้มสะอาดสะอ้านที่มีความสัมพันธ์กันภายใต้การรับรู้ของแม่เลี้ยงชาวไทยของตนเองและครอบครัวครัวของเธอแต่มิเคยเอ่ยปากหวงห้ามแต่อย่างใด

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย…” ความกระดากอายทำให้ต้องก้มหน้าหลบสายตาไปชั่วขณะหนึ่ง
“แล้วมันอย่างไหนละ หืม”
“ก็คุณคบฉันเป็นแฟนเปิดเผยได้แล้วไง พาฉันไปเมืองนอกก็ได้แล้ว ฉันบรรลุนิติภาวะแล้ว” ดอกเหมยโยนหินถามทางทีเล่นทีจริง

ความสุขุมพูดน้อยไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขาคิดสิ่งใดแต่เธอกลับวาดฝันไปไกลว่าจะเป็นคนหนึ่งคนนั้นที่จะช่วยให้เธอหลุดพ้นจากชีวิตที่เป็นอยู่

ได้ติดตามออกไปใช้ชีวิตในโลกภายนอกทำในสิ่งที่อยากทำ ได้เรียนหนังสือ ทำอาชีพที่ใฝ่ฝัน มีเงินส่งเสียให้ครอบครัวเพียงพอไม่ต้องเก็บเล็กผสมน้อยกับเงินเดือนน้อยนิดที่หมดไปกับค่าใช้จ่ายของน้องชายจนเกือบไม่เหลืออยู่เช่นนี้

มาร์คัสถอนหายใจหนักออกมาไม่พูดไม่จาลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะทำงานในห้องนอน รินน้ำจากขวดลงใส่แก้วและยาเม็ดเล็กที่แกะออกมาใหม่จากแผงที่เหลืออยู่อีกหลายเม็ด
เดินกลับมาหาส่งให้คู่นอนที่นำใส่ปากว่าง่ายอย่างเช่นในทุกทีที่เสร็จกิจ ป้องกันการกำเนิดของชีวิตใหม่ที่ไม่ควรเข้ามาในเวลาที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้
“ไว้เราค่อยคุยกันก็ได้ สว่างแล้วเธอไปเถอะ”

สาวน้อยคนเดิมว่าง่ายไร้ข้อโต้แย้งแม้ยังไม่ได้คำตอบที่ใฝ่หา ลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่วางอยู่ใกล้เตียงขึ้นกลับสวมใส่เตรียมตัวกลับบ้านและเตรียมตัวออกไปทำงานในอีกไม่ถึง 2 ชั่วโมงข้างหน้า
ก่อนจะเดินกลับมาอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ทำสิ่งที่ยายสั่งไว้ก่อนขับมอเตอร์ไซค์เข้ามาหาในช่วงหัวค่ำ ระบายลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกัดฟันพูดสิ่งที่น่าอับอายออกไป

“เอ่อ…ฉันขอเงินสัก 3,000 ได้ไหม น้องชายต้องใช้น่ะ”
เรื่องเดิม ๆ ที่ทำให้มาร์คัสแสยะยิ้มออกมา ลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะทำงานอีกครั้งหยิบเงินจำนวนตามต้องการไม่ขาดไม่เกินออกมาจากกระเป๋าสตางค์…

--
มาร์คัส & ดอกเหมย