ขยี้สวาทฮูหยินน้อย

แม่ทัพกิเลนไฟแต่งงานร่วมปีกับชิงปี้ลี่ยังไม่มีวี่แววจะมีลูกจึงได้แต่งงานกับเจียวเหมยเป็นภรรยารองต่อมาไม่นานเขาได้แต่งงานกับเหอหลินเป็นฮูหยินสามแล้วนางตั้งครรภ์มีบุตรให้เขาสืบสกุล

ตอนที่ 13 คำบอกรักของอ๋องชงหยาง
เพี๊ยะ!!! เสียงตบหน้าดังขึ้น ทำให้ทุกคนภายในงานเลี้ยงเงียบกริบ ทุกคนต่างเห็นว่าแม่ทัพกิเลนไฟถูกฮูหยินรองที่เป็นสตรีต่างแคว้นตบก็พากันมองอย่างไม่พอใจ
เหอหลินตกใจจนตัวสั่น นางจับมือตัวเองและมองอ๋องชงหยางที่มองนางเช่นกัน นางจะยื่นมือไปหาเขาเพื่อจะขอโทษบอกว่านางไม่ได้ตั้งใจแต่พอเห็นเจียวเหมยรีบลุกมาหาเขา พูดคุยกับเขาก็รู้สึกตัวเองเป็นส่วนเกิน
ฮองเฮาชิงเหลียนรีบลุกเร็วไปหาเหอหลินพร้อมกับง้างฝ่ามือตบหน้าอีกฝ่ายที่กล้าพูดจาไม่เกียรตินางต่อหน้าทุกคนเมื่อกี้ด้วยความเกรี้ยวกราด
เพี๊ยะ!!!! เสียงตบหน้าดังขึ้นอีกครั้งและครั้นนี้ทำให้ภายในงานเลี้ยงเงียบกริบมากกว่าเดิมเมื่อเห็นฮองเฮาแผ่นดินหวงแสดงกิริยา มารยาท ท่าทาง แววตาต่ำตมยิ่งกว่าพวกบ่าวไพร่เสียอีก
“หลินเอ่อร์!!” อ๋องชงหยางรีบก้าวขาไปหาเหอหลินทันทีด้วยความเป็นห่วง “เจ้าเจ็บมากหรือไม่” เขาถามนางเสียงสั่น นางมิตอบอะไรเพียงก้มหน้ามองพื้นอย่างเดียว “ฮองเฮามาตบหน้าภรรยากระหม่อมทำไม! นางทำอะไรผิดหนักหนาถึงได้ทำกับนางเพียงนี้!” เขาตะเบ็งเสียงดังตวาดถามฮองเฮาแผ่นดินหวงด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างมาก แววตาสีแดงก่ำราวดวงตากิเลนไฟยามโกรธมิมีผิดทำเอาคนถูกมองถึงกับตัวสั่น
**************************************************************************************************
“ข้าไม่ชอบท่านใส่ชุดนี่” เหอหลินพูดออกมากับอ๋องชงหยางตอนที่เขาใช้มือสัมผัสท้องและลูกดิ้นในท้องนาง เขาเงยหน้ามองนางทันทีและนางน้ำตาไหล
“ข้าจะเปลี่ยน เจ้าอย่าร้องไห้” อ๋องชงหยางยอมตามใจเหอหลินทุกอย่างขอเพียงนางไม่ร้องไห้ออกมาทำให้เขาปวดใจอีก “แต่ว่าชุดที่ข้าใส่ส่วนมากจะเป็นการตัดเย็บฝีมือเหมยเอ่อร์ทั้งนั้น” พอเขาพูดก็เห็นน้ำตานางหยดลงมาที่ฝ่ามือเขา “เจ้าไม่ชอบ ข้าไม่ใส่ เจ้าอย่าร้องไห้ ขอโทษ” เขารีบบอกนางทันทีแต่นางดันตัวเขาและรีบเดินหนี เขารีบเดินตาม “หลินเอ่อร์ ๆ เจ้าอย่าร้องไห้ อย่าเดินหนี ข้ายอมเจ้าทุกอย่าง เจ้าอย่าร้อง”
เหอหลินหยุดร้องไห้ นางยืนหลบมุมอยู่ส่วนในสุดของเรือนหลักพลางมองอ๋องชงหยางที่ยืนมองนางด้วยแววตาเป็นห่วง
อ๋องชงหยางมองเหอหลินที่หยุดร้องไห้ ยืนหลบมุมนิ่ง นางมองเขาเงียบ ๆ ไม่ขยับ ไม่พูด ไม่ร้องอีก เขายิ่งเห็นยิ่งปวดใจ “หลินเอ่อร์ เจ้ามาให้พี่กอดเจ้าได้หรือไม่”
เหอหลินได้ยินคำพูดของอ๋องชงหยางที่แทนตัวว่า ‘พี่’ มิใช่ ‘ข้า’ ก็ยิ้มกว้างดีใจยอมเดินออกมาจากมุมไปหาเขาพร้อมกับเขาที่รีบกอดตัวนางเอาไว้ นางเงยหน้ามองเขา
“หลินเอ่อร์ พี่รักเจ้ายิ่งนัก” อ๋องชงหยางยอมบอกรักเหอหลินด้วยความเต็มใจ ทั้งหัวใจเขามีเพียงนางเท่านั้น นางที่สำคัญกับเขาที่สุด เขารักนางที่สุด