ทาสปฏิพัทธ์

เคราะห์ร้ายของเด็กสาววัยสิบเอ็ดปี เหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับเธอเพียงเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เสียงร้องขอความช่วยเหลือไร้สักคนขานรับ มีเพียงน้ำเสียงอ้อนวอนแหบแห้งประสานกับเสียงฟ้าคำรามพร้อมกับน้ำฝนที่สาดลงมาห่าใหญ่

หยาดน้ำฝนเย็นเฉียบสู้ไม่ได้เลยหากเทียบกับกระแสน้ำเย็นยะเยือกที่กำลังกัดกินทุกอณูของร่างกายเธอ น้ำเสียงขอความช่วยเหลือน้ำตาแห่งความหวาดกลัวละลายไปกับแม่น้ำสายใหญ่ ร่างน้อยถูกกลืนกินด้วยมวลน้ำมหาสาร
ทว่าโชคชะตายังให้อภัยในความไร้เดียงสาของเธอ ก่อนลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะหมด ก่อนทุกอย่างจะวูบดับเพียงเสี้ยววินาที แผ่นหลังน้อยๆ ได้สัมผัสกับพื้นดินแข็งอีกครั้งจากความช่วยเหลือของชายหนุ่มแปลกหน้า

ชีวิตใหม่ของเธอเริ่มต้นขึ้นได้เพราะ ‘เขา’

‘เขา’ ที่เธอจำไม่ได้เลยแม้กระทั้งใบหน้า

และเป็น ‘เขา’ คนเดียวกับที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยในวัยยี่สิบสองปี

“เธอไม่มีสิทธิ์ลืมฉันเพราะฉันเป็นคนช่วยชีวิตเธอ”