ตีตรารัก

“คุณรีบกินข้าวดีกว่า เดี๋ยวก็เย็นหมด” เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ หรืออาจเป็นเพราะไม่เคยมีใคร ตามเทียวไล้เทียวขื่ออย่างนี้มาก่อน ถึงได้อ่อนไหวง่ายอย่างนี้ แพรวพรรณไล่ความคิดที่ไม่ควรออกจากหัว แล้วก็หมุนตัวเพื่อจะอยู่ใกล้ชิดกับเขาให้น้อยที่สุด

แต่ทว่า...ณภัทรก็คว้าข้อมือเล็กไว้ไม่ยอมให้เธอเดินหนีไปได้

“ผมกินแน่ แต่ช่วยตอบหน่อย ว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไรเลย กับสิ่งที่ผมทำไปทั้งหมด” เขาไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่ เมื่อครู่ในแววตาหวานคู่นั้น ฉายความรู้สึกบางอย่างออกมา แพรวพรรณกำลังสับสนและหวั่นไหวอยู่แน่ๆ

“ปล่อยเถอะคุณณภัทร ทำแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร รีบกินแล้วก็รีบกลับไปดีกว่า” ถึงแม้จะถูกรั้ง ก็ยังไม่ยอมหันกลับไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย เกรงว่าจะเผยสิ่งที่ซ่อนเอาไว้ให้เขาได้เห็น

“งั้นก็หันกลับมาสิ ถ้าคุณคิดว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรจริงๆ”

“.....” ไม่มีทาง เธอไม่ยอมหันกลับไปให้โดนจับได้หรอก ข้อมือเล็กพยายามบิดออก แต่อีกคนก็ไม่ยอม

ความมั่นใจของชายหนุ่มเพิ่มมากขึ้น แม้จะเห็นเพียงเซียวหน้าด้านข้างก็ตามที แก้มนวลเนียนเปลี่ยนสีระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ อาการอย่างนี้เป็นเพราะความประหม่าอย่างแน่นอน

ณภัทรกระตุกข้อมือเล็กเพียงนิด ก็ทำให้คนที่ไม่ยอมรับความจริงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดโดยง่าย และเพื่อจะทำให้คนปากแข็งยามเผยความรู้สึกออกมา ชายหนุ่มจึงรวบเอวบางแล้วให้เธอนั่งบนโต๊ะอาหาร

“ทำบ้าอะไรของคุณ” แพรวพรรณดันไหล่กว้างเพื่อให้เขาออกห่าง

“บอกผมมาสิว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับผมเลยแพรวพรรณ” ณภัทรไม่มีทางยอมให้เธอหนีความรู้สึกตัวเองไปได้แน่

“.....” แต่คนปากแข็งก็ไม่ยอมลงให้ง่ายๆ

“แพรว มองผมสิ คุณจะหนีมันทำไม ในเมื่อเรามีความรู้สึกเหมือนกัน” ถ้อยคำหวานเชิงอ้อนวอน เพื่อให้หญิงสาวยอมเปิดใจให้เขาสักที

“เพราะคุณ... เรา... มันเริ่มแบบนั้น!” ในที่สุดก็ไม่อาจกักเก็บความรู้สึกเหล่านั้นต่อไปได้อีก สายตาอันทรงเสน่ห์ ยามทอดมองมามีแววอ้อนวอนร้องขอ ไม่ใช่การเสแสร้งแต่อย่างใด ความอ่อนไหวมีเป็นทุนเดิม เมื่อถูกรบเร้าอย่างหนักก็ยากจะข่มกลั้น ความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป

“ผมขอโทษ ที่เมื่อก่อนทำไม่ดีกับคุณแบบนั้น ยกโทษให้ผมได้ไหม” ณภัทรวางฝ่ามือใหญ่บนใบหน้ารูปไข่

สายตาที่เคยเป็นดั่งซาตานร้าย บัดนี้กลับมีเพียงความอ่อนโยนและหวานซึ้ง ทำให้หัวใจของแพรวพรรณอ่อนยวบลง แต่ทว่าก็ยังไม่ปริปากเอ่ยคำใด ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันตีรวนกันไปหมด จนไม่รู้ว่าจะต้องจัดการอย่างไร

“ยกโทษให้กับผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนี้นะครับ” แม้จะไม่มีคำตอบ แต่สายตาอ่อนลงของแพรวพรรณก็ทำให้ณภัทรใจชื้นขึ้นมาแล้ว มือใหญ่ลูบไล้ต้นขาเรียว บีบนวดเคล้นคลึงผิวนุ่มอย่างเบามือ โน้มใบหน้าเข้าใกล้กรอบหน้าหวาน ประทับจูบปากบอวบอิ่มอย่างนุ่มนวล เป็นครั้งแรกของแพรวพรรณโอนอ่อนผ่อนตามเขาอย่างว่าง่าย ลิ้นหนาเกี่ยวตวัดหยอกเอินลิ้นอย่างกระสัน

หลังจากได้ลิ้มรสความหอมหวานจากเรียวปากนุ่ม กลิ่นหอมบนเรือนร่างหญิงสาว ณภัทรไม่อาจหยุดได้เพียงแค่นั้น เขาเลื่อนใบหน้าลงมาดอมดมตามซอกคอขาว ไล่ต่ำลงมาเรื่อยจนถึงหน้าอกโผล่พ้นร่มผ้าออกมาอย่างอ่อนโยน

-----------------

ซื้อผ่านหน้าเวปหรือแอนดรอยด์ ถูกกว่าซื้อ ผ่านแอปเปิล (IOS)

ฝากนิยายของนามปากกา naniesung ด้วยนะคะ