เธอคือความทรงจำ

"น่าสงสารเนอะ ครอบครัวตายหมดเหลือตัวเองคนเดียวจะอยู่ยังไง" เสียงญาติผู้ป่วยที่นั่งรอไม่ไกลจากเขามากนัก กำลังนั่งคุยกันพลางมองเข้าไปในห้องฉุกเฉิน แต่ประโยคที่คนเหล่านั้นพูดดันเรียกความสนใจให้เขามองตามสายตาทุกคนไป

ไม่ว่าคุณจะเป็นใครมาจากไหน ผมขอให้คุณกลับมาอยู่กับครอบครัวในเร็ววัน

เขาขอพรให้พระเจ้าได้โปรดเมตตา ส่งคืนคนในห้องนั้นกลับคืนสู่ครอบครัว ร่างสูงหมุนตัวเดินกลับไปที่รถตัวเอง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ตอนนี้ ทำไมมันรู้สึกหน่วงในใจขึ้นมาดื้อ ๆ 
"เป็นอะไรของกูวะ" มือหนายกขึ้นจับหน้าอกตัวเอง ขอบฟ้านิ่งไปพักใหญ่ อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกดิ่งขึ้นมาทั้งที่มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน
"...." ภาพหน้าห้องฉุกเฉินยังติดอยู่ในหัวไม่หายไปไหน เขาตัดสินใจส่งข้อความไปหาเพื่อนรุ่นน้อง​ก่อนจะขับรถออกจากโรงพยาบาลกลับคอนโดไปด้วยความรวดเร็ว