ล่ารักร้ายหัวใจวุ่นรัก

“เธอเจ็บมากรึเปล่า”
“นายถามคำถามนี้มาสี่หนแล้วนะ ไม่เจ็บเท่าไหร่แล้วล่ะ” ฉันตอบก่อนจะนอนจ้องหน้าไนท์ด้วยรอยยิ้มเพื่อแสดงว่าฉันไม่เจ็บแล้วจริงๆ ตอนแรกหมออนุญาตให้ฉันกลับไปพักที่บ้านได้แล้วท้ๆ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไนท์ถึงได้ขอให้ฉันนอนดูอาการที่โรงพยาบาลก่อน เขาว่ากลัวฉันจะไปปวดหัวที่บ้านหลังจากยาชาหมดฤทธิ์น่ะ
“ทำไมเธอถึงได้ดื้อแบบนี้ บอกว่าให้วิ่งหนีไปทำไมไม่วิ่ง”
“ก็ฉันเป็นห่วงไนท์นี่นา ถ้าไนท์เป็นอะไรขึ้นมาแล้วฉันจะอยู่กับใครล่ะ”
“เด็กโง่! หลับตาซะ เธอควรจะพักได้แล้ว” ไนท์พูดพร้อมกับเอื้อมมือลูบหัวฉัน ก่อนเขาจะค่อยๆ โน้มหน้าลงมาฝังจมูกเอาไว้ที่แก้มซ้ายของฉันอย่างแผ่วเบา และทำทีท่าว่าจะกลับไปนอนที่โซฟา จนฉันต้องรีบคว้าชายเสื้อที่หลุดลุ่ยของเขาเอาไว้ก่อน
“มีอะไร”
“แล้ว...แก้มซ้ายล่ะ” ถามเองอายเองแบบนี้ สู้ไม่ถามออกไปเลยยังจะดีซะกว่านะเนี่ย
“เอาไว้หายดีเมื่อไหร่จะหอมให้ทั่วหน้าเลยดีมั้ย นอนได้แล้วยัยโง่” ไนท์ทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะกดริมฝีปากลงมาที่ปากของฉันหนักๆ หนึ่งทีแล้วรีบผละออกไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหวยังไงยังงั้น
นิสัยแน่มากเลย มาทำให้ฉันอยากแล้วจากไปแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันเล่า ว่าแต่เมื่อไหร่แผลจะหายสักทีน้า! อ๊ายย นี่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย