ไร่รักเรือนใจ

“ผมจะยังไม่ถามกุลหรอกนะว่ากุลรู้สึกยังไงกับผม”
“คุณกรคะ”
เรียกเขาเสียงแผ่ว บิดมือให้พ้นการเกาะกุม แต่แทนที่จะปล่อยรัชชุกรกลับเหนี่ยวร่างของเธอเข้าหา
“เชื่อผมนะว่าผมรักกุลจริงๆ”
ก็ไหนว่าจะให้เวลา ไม่เร่งเร้า แล้วนี่อะไร ไม่ทันไรก็...
ความคิดคำนึงของหญิงสาวกระเจิงเป็นเศษฟางปลิวลม เมื่อริมฝีปากบางได้รูปบดลงบนกลีบปากอ่อนช้อยที่กำลังเผยอค้าง ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าได้ยกแขนเรียวขึ้นโอบรอบคอแข็งแรงเพื่อดึงหน้าที่สูงกว่าลงมาให้แนบชิดยิ่งขึ้นแต่เมื่อใด
เวลาผ่านไปนานแค่ไหน ใครล่ะจะไปสนใจ แต่เมื่อชายหนุ่มอีกค่อยๆ ถอนจูบอย่างอ้อยอิ่งคล้ายว่ายังเสียดายความหอมหวาน นั่นละ ความรู้สึกอับอาย...ไม่ถึงกับขายหน้าจึงค่อยๆ แผ่ปกคลุมเข้ามาแทนที่ความรู้สึกหวามหวานที่เพิ่งได้สัมผัสเป็นครั้งแรกในชีวิตสาว
กุลนารีอาจจะโกรธ ถ้าหัวใจไม่เพียบไปด้วยความยุติธรรม หลังจากบอกตัวเองว่า สิ่งที่เกิดขึ้นไปหยกๆ หากเธอไม่ยินยอม ไม่โอนอ่อนผ่อนตาม มีหรือจะ...ดำเนินไปและจบลงด้วยความรู้สึกทำเอาอกใจเต้นแรงอยู่ในขณะนี้