ไอ้แก่บ้าน้ำลาย Mpreg

เหตุผลสำคัญที่อดีตนักศึกษาแพทย์อย่าง ‘ผิง’ กลับบ้านที่ต่างจังหวัดเพราะต้องการหลบอยู่ในพื้นที่ที่เงียบสงบ และพักผ่อนจนกว่าจะพร้อมก้าวต่อไป ทว่าแผนไม่เป็นไปตามนั้นเมื่อมี ‘ปลัดเกื้อ’ คอยวุ่นวายในชีวิต ทั้งยังปากคอร้ายกาจจนนึกอยากเอาหลังมือฟาดให้ เพราะนิสัยชอบเหน็บเนมจึงไม่ยากเลยที่ผิงจะเกลียดแค้นไอ้ลุงจอมจุ้มจนไม่อยากเผาผี

อยู่มาวันหนึ่งปลัดเกื้อเริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป ใจของคนที่ปากบอกว่าเกลียดเริ่มสั่นไหว และดูเหมือนว่าไอ้แก่บ้าน้ำลายคนนี้เข้ามามีพื้นที่ในหัวใจโดยไม่รู้ตัว

“มันแปลกนะที่อยู่ๆ คุณใจดีกับผม”
“ที่ผ่านมาฉันไม่ได้ใจดีกับเธอเหรอ”
“คิดเอาเอง”
จากที่เหมือนลุงที่คอยสั่งสอนและต่อว่าทุกข้อผิดพลาดของผมก็กลายมาเป็นเกื้อซาลอนซึ่งมีบริการสระผมฟรี
ผมไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ ถ้าให้ผมกับปลัดเกื้อคุยกันดีๆ ก็เป็นไปได้ยาก แต่ดูตอนนี้สิ ยังไม่เถียงกันสักคำ
“คนที่มาทำดีกับผมแบบนี้ส่วนใหญ่แล้วจะรักผมทุกคน” มือที่นวดตรงหัวชะงัก
“ใครๆ ก็อยากทำอะไรดีๆ ให้คนที่ตัวเองรัก คิดเหมือนผมมั้ยปลัด”
“ฉันเห็นด้วยกับเธอ”
“…”
“ฉันก็ชอบทำอะไรดีๆ ให้คนที่ฉันรัก”
เวรแล้ว คุยอะไรกันเนี่ย ไม่ปกติอย่างแรง ผมไม่น่าพูดออกไปแบบนั้น จริงๆ แล้วกะจะแซวให้ปลัดอาย แต่ผลที่ได้ก็ตามสภาพ
ปลัดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เริ่มนวดเส้นผมของผมต่อ ตาก็จ้องผมไม่กะพริบ ประกายวิบวับในนั้นทำเอาผมตัวร้อนวูบ